Fikr-i İnfirâdî

[Şahide]

Hüseyin GÜLTEK?N

'' Fikr-i infirâdî ''


Hizmet ehlinin önünde pek çok engel var. Bazen ümitsizlik, bazen meyl-i tefevvuk, yani üstünlük duygusu, bazen acelecilik, bazen fikr-i infirâdî... Hizmeti gaye edinenlerin, bu manileri tek tek aşmalar?yla ancak yola devam etmeleri mümkün.

Bu manilerden, Bediüzzaman'?n ''fikr-i infirâdî ve tasavvur-u şahsî'' olarak tavsif ettiği, diğer bir ifade ile şahs?n? merkeze koyan, kendisinin d?ş?ndaki kabiliyetleri, istidatlar? görmeyen bir hâlet-i ruhiyedir ki, dine hizmeti gaye edinenler için oldukça tehlikeli bir durumdur.

Tâbir yerinde ise herkese tepeden bakan, herkesi küçük gören, burun k?v?ran, yak?n dâvâ arkadaşlar?n? sürekli tenkit eden, başkalar?n?n fikir ve düşüncelerine değer vermeyen böylesi karakterlerin hizmet ad?na yapacaklar? pek bir şey yoktur.


''Ene'sinin esiri olmuş bu yap?daki insanlar, kendilerini dünyan?n merkezine koyarak, çevresindeki insanlardan tecrid ederek bu halleriyle kendilerini bir nev'î münzevî hayata mahkûm etmiş oluyorlar.

Bu karakterdeki insanlar?n, samimî kardeşlik esas?na, ortak hizmet prensibine dayanan, birlik ve beraberliği düstur edinen bir cemaatte hizmette bulunmas? hiç de kolay değildir.

Ene'lerini tatminle meşgul, toplu bir hizmet tarz?n? içine sindirememiş, ''ben'' yerine ''biz'' demeyi al?şkanl?k haline getirememiş, cemaatin mânevî gücüne inanmam?ş böylesi mizaçlar?n, bir bak?ma yaln?zl?ktan kurtulmalar? mümkün değil.


Böylesi mizaçlar hizmet niyetiyle insanlara muhatap olurken de, çoğu zaman, Üstad?n men ettiği ''mürşidâne bir tav?r'' içine girdiklerinden, muhataplar? nezdinde hep resmî ve soğuk karş?land?klar?ndan tebliğde pek etkili de olamazlar.


Bu f?trat ve mizaçtaki insanlar?n çare olarak yapacaklar? tek bir şey vard?r, o da ''ben merkezciliği'' terk edip, dâvâ arkadaşlar?n?n fikirlerine değer verip, şahs-? mânevîyi esas al?p cemaatle beraber hareket etmektir. Her insan?n mizac?, f?trat? farkl? olabilir. Baz?lar? sosyal olduğu gibi, baz?lar? anti-sosyal, yani çekingen ve münzevîdir.


?çe kapan?k olmak, münzevî olmak elbette yad?rganacak bir hal değildir. Hizmet ad?na çekingenlikten, münzevîlikten kurtulman?n çaresi de, hizmetin bir ucundan tutmaya çal?şmak, dostlarla samimî bir diyalog içinde bulunmakla mümkündür.

Zaten insan f?traten medenî, sosyal bir karakterle yarat?ld?ğ?ndan, bize tevdî edilen kabiliyetlerimizi, istidatlar?m?z? yanl?ş kullanmad?ğ?m?z müddetçe toplumdan kopuk bir hale girmemiz mümkün değil.

Yukar?da belirttiğimiz gibi, yeter ki ene'mizin cenderesinden ç?k?p, yaln?z kendi doğrular?m?za değil, çevremizdeki insanlar?n da söylediklerine kulak verelim. Beğenmesek dahi onlar?n da fikir ve düşüncelerine değer vermesini bilelim.

''Faziletfüruşluk'' pozisyonlar?na girmeden; ''meyl-i tefevvuk'' al?şkanl?klar?m?z? terk etmesini bilelim. Bunu becerebildiğimiz takdirde gerisi kolaylaş?r.

''Fikr-i infirâdî ve tasavvur-u şahsî'' ç?kmaz?ndan kurtulmak için Bediüzzaman, ayr?ca ''yüksek himmet, gayret ve hamiyet sahibi bir mücahit'' olarak tavsif ettiği bir düstur ile, bir prensip ile çare bulunacağ?n? beyan ediyor. Din-i mübîne hizmeti dâvâ edinenlerin bu gibi tavsiyelere kulak vermeleri en iyi çare olsa gerek.


Efendimizin (asm) ''?nsanlar?n en hay?rl?s?, insanlara faydal? oland?r'' hadisi de bu meyanda bizim için en doğru bir rehber olmal?. ?nsanlara faydal? olmay? gaye edinen ehl-i hizmetin, hay?rl? bir konumda ve hay?rl? bir camiada hizmette bulunmalar? en doğru, en istikametli bir tarzd?r.

Bu meyanda Bediüzzaman'?n; ''Zaman cemaat zaman?d?r'' tesbiti de ehl-i hizmet için hareket noktas? olmal?. Şahsî kabiliyetlerimiz, özelliklerimiz, güzelliklerimiz ne olursa olsun bunlara güvenip cemaatin mânevî gücünü görmezlikten gelmemeliyiz.


Ancak bu şekilde baz? kabiliyetlerimizin ve istidatlar?m?z?n bir değeri olur ve etkili, doğru, kal?c? bir hizmette bulunabiliriz.

18.05.2008
Yeni Asya

[seyyah_salih]

Rabbim davamızı her yönü ile hazmedecek feraset versinnn..paylaşım için teşekürler kardeşim...

[celine]

çok güzel ve istifadeli olmuş,teşekkürler....