Konu: Orda kimse yok muuu???

Hal-i alemin ihtizazı...
insanların maneviyatlarına karşı yabaniliği...
Ahireti bile bile dünyaya tercihleri..
Kalbimi dağdar ederken...
Manevi perişaniyetime ağlamak için...
Bu satırları kalbe nasıl geldiyse öyle yazdım..
İnsanın içinden çok şey yazmak geliyor...
Kazandıklarımız ve kaybettiklerimiz...
ömür nerdeyse üçte ikisini aştı..
Eceli Allah bilir..
Son nefeste nasıl gitme endişesi...
Nur marifetini hissetme iştiyakı...
Ben 10 yaşına kadar kürtçe konuşuyordum...
10 yaşından sonra öğrendim türkçeyi...
Küçükken daha yeni yeni (ilkokul 3) türkçeyi konuşuyordum..
Köy okulundaydık...
Camiye Kuran derslerine de giderdim...
Cami hücresinde bir kitap gördüm...
ilk açtığımda üstadın esarette dönüşündeki pasaport fotosunu görmüştüm...
O resime aşık oldum nerdeyse..
Kimdir kim değildir...
Hiç bilmiyordum...
gün geldi...
lise 1..
Bir yere çaya gittim....
Bazı eserler okunuyordu...
Osmanlıca ifadeler...
Anlamıyordum..
Ama anlıyordum...
İçime nakış nakış işlendi...
Tariçe-i hayatı elime aldım..
ilk açtım aynı foto..
Aaaa bu adam o adam dedim...
sonra nurlar ruhumu ilmek ilmek dokudu...
Okudukça mest oldum..
Marifet satırlarında eridim...
Hala tükçeyi zar zor kunuşuyordum...
Ama nurlar ruhuma akıyordu..
Lise 3 e kadar medrese ev okul üçgeninde dok-un-dum durdum...
Vakta ki...
1986 da istanbula vasıl oldum...
ilk göz ağrım.
İstanbul medrese-i nuriyesi ve nuriyeleri...
Sırtımda yorganım girdim içeri..
Acıkmıştım...
Çorba geldi..
Rabbim o ne tatlı çorba idi..
O çorba sofrasını koyan insanlar melek miydi insan mıydı..
O ne lütuftu Allahım...
İstanbulda hakikate gözlerimi açtığım yer...
FAKULTE APARTMANI İDİ..
O mekan benim için marifete yelken açtığım sahil idi...
Bana marifete yelken açtıran...
marifetullahı OKUMA OKUTMAK....
Esma ve hakikatin satırlarında erimek ve eritmek...
Mekanı idi..
İSTANBUL...
Çok şükür hakikat sahilinden hiç ayrılma olmadı..
Muvakkat anları saymazsak..
Ama yine hal-i alem insandan bazı şeyleri alıp götürüyor...
buda elem veriyor..
Gelin gözyaşı dökelim...
Hiç mi kayıplarım(n)ız yok...
manevi his kaybı yok mu sahi..
Ben de çokkkkkkkkkkk...
Gelin bu kayıplarımıza beraber gözyaşı dökelim...
Bunu başarana kadar nedamet edelim
Çünkü başka kapı yok...
Deprem olur...
Enkazlar vardır..
Birileri aranır..
Başta enkaz altında olan benim...
Ve birileri(iman hizmeti yapan nur talebelerine işarettir... ) bağırır......
ORDA KİMSE YOK MUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUU???
ORDA KİMSE YOK MUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUU???
ORDA KİMSE YOK MUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUU???

Eskiden beri hatırımda olan bir zâtın bir fıkrası vardı;
tam mânâsınıgöremiyordum.
O hazîn levhakarşısında tam mânâsını gördüm.
Fıkra budur:

Yani, "Eğer dostlardan mufarakat olmasaydı,
ölüm ruhlarımıza yolbulamazdı ki, gelsin, alsın."
Demek, en ziyadeinsanı öldüren, ahbaptan mufarakattir.
Evet, hiçbir şey beni o vaziyet kadar yandırmamış,ağlatmamış.
Eğer Kur'ân'dan,imandan medet gelmeseydi,
o gam, o keder, o hüzün, ruhumu uçuracak gibi tesiratyapacaktı.lemalar..