Konu: Hanım Sahabeler

Hz. Fatıma'nın İlminin Üstünlüğü ve İlmin Değeri

- Hz. Fatıma (a.s) ve İlim Öğretmenin Değeri


İmam Hasan Askeri (a.s)’dan şöyle nakledilmiştir:

“Bir gün bir kadın, Hz. Fatıma'nın (a.s) huzuruna varıp şöyle dedi:

Güçsüz bir annem vardır, namazında zor bir meseleyle karşılaştı ve o meseleyi sana sormam için beni huzurunuza gönderdi.
Hz. Fatıma (a.s) o meselenin cevabını verdi.
O kadın, ikinci kez başka bir mesele sordu.
Hz. Fatıma yine cevabını verdi.
Daha sonra üçüncü bir mesele sordu, böylece sorduğu soruların sayısı onu buldu.
Hz. Fatıma de hepsine cevap verdi.
Sonra o kadın sorunun çok olmasından dolayı utanıp "Sizi daha çok yormayayım" dedi.
Hz. Fatıma: “Karşılaştığın her soruyu utanmadan gel sor, ben senin sorularından yorulmam.
Eğer bir kimse bir yükü dama çıkarmak için ecir olur ve karşılığında yüz bin dinar alırsa, acaba o iş ona ağır gelir mi ?”

Kadın: “Hayır, ağır gelmez ve o işten yorulmaz” dedi.

Hz. Fatıma sonra şöyle buyurdular:

“Her meselenin cevabına karşılık bana verilen sevap, arası incilerle dolu olan yer ile göklerken daha fazladır.
Öyleyse meselelere cevap vermekten hiç yorulur muyum ?”

Babamın şöyle buyurduğunu duydum:

“Takipçilerimizden alim olanlar, kıyamet günü haşr edildiklerinde onlara, çaba, ilim ve halkı hidayet ettikleri miktarınca sevap ve mükafat verilir; hatta onlardan birine nurdan bir milyon süslü elbiseler verilir. Sonra Rabbimizin münadisi şöyle nida eder:

'Ey İmamlarından ayrı kaldıkları vakit Âl-i Muhammed yetimlerini düşünenler, onların sorumluluğunu üstlenenler!

İşte bunlar sizin öğrencileriniz ve ilminiz sayesinde dinlerini koruyan ve hidayeti bulan yetimlerdir.
Dünyada ilminizden yararlandıkları miktarca onlara hediye verin.'

Bunun üzerine ümmetin alimleri, yetimlerine (takipçilerine) hediye verirler.
Hatta onlardan bazılarına yüz bin hediye verecekler.
Daha sonra o yetimler de kendi öğrencilerine hediye verecekler.
Hediyeler taksim edildikten sonra Allah Teala şöyle buyuracak:

'Yetimleri düşünen alimlerin hediyelerini bir kat daha artırın'

Sonra da:

'İki kat daha artırın, onların takipçilerine de aynı şekilde artırın' diye buyurur."
Daha sonra Hz. Fatıma (a.s) şöyle buyurdu:

“Ey Allah’ın cariyesi, bu hediyelerden bir iplik, güneşin kendisine doğduğu her şeyden bir milyon kez daha üstündür.
Çünkü dünyada üstün sayılan şey, gam ve kederle karışmıştır.
Ama ahiret nimetlerinin hiçbir noksanı ve lekesi yoktur.”

Kadın Sahabe Dürre bint-i Ebu Leheb (r.a.)

Dürr. Babası Resulullah (s.a.v.) üvey amcası Ebu Leheb İbn-i Muttalib. Haris ibn-i Navfel ibn-i Haris ibn-i Abdulmuttalib ile evlendi. Müslüman olup Medine'ye hicret etti.

Medfine'ye geldiklerinde Zerik kabilesi kendisini görmeğe gelir ve derler:

- Sen şu meşhur ebu Leheb'in kızısın değil mi?
Hani Kur'an-ı Kerim'de onun hakkında "Tebbet yedâ" sureyi şerifesi nazil olmuştu.
Sen şimdi Ebu Leheb'in kızı olarak bu hicretten sevap mı elde edeceksin.

Hz.Dürre (r.a.) cevap vermeyerek Resulullah'ın huzuruna gelerek durumu arz etti. Allah Resulu onu teselli etti.Biraz sonra öğle namazı geldi. Namaza üzüntüleri dolayısıyla biraz geç teşrif ettiler. Kürsüye çıkrak buyurdular:


- Ey Halk!
Bazıları, beni ailem hakkında incitmişlerdir.
Halbuki yemin ederimki, aile efradım içinde benim şefaatim biiznillah ulaşır.
Hatta Sad, Hakem ve Selheb bile de bundan faydalanabilinir.



Kendisinden birkaç hadis rivayet edilmiştir. Utbe, Velid ve Ubu Muslim isimli üç oğlu vardı.
Vefatı ve hayatı hakkında fazla bir malumat yoktur.


Dürre Bint-i Ebî Leheb (r.a) anlatıyor:


"Bir gün Allah Resûlü (s.a.s) hutbe irad ediyordu. Mescide bir adam girdi ve Allah Resûlü'ne,

"İnsanların en hayırlısı kimdir?" diye sordu.

Allah Resûlü bu soruya şu şekilde cevap verdi:

"İnsanların en hayırlısı emr-i bi'l-maruf nehy-i ani'l-münker yapan, çok okuyan, Allah'tan çok korkan ve sıla-ı rahimde bulunandır."

HZ. HîFÂ HATUN r.a. (hanimlar mutlaka okuyun )

Menkibesi anlatılan fakat hayatı hakkında malumat verilmeyen kadın sahabelerden biridir.

Medineli ve ensardan olduğu anlaşılmaktadır. Kabilesi ve doğum tarihi bilinmemektedir.
Medine-i Münevvere’de güzelliği ile ün salmış bir kadındı.

Bir gün Rasûlullah (s.a.v) efendimizin huzuruna gelip şöyle söyledi:

“Ya RasûlALLAH! Bana beni cennete götürecek bir iş öğret!”

Rasûlullah (s.a.v) “Önce biriyle evlen. Bununla dinin yarısını emniyete alırsın.” buyurdu.

Ya RasûlALLAH! Benim dengim kim olur? “Beni Habeş Necâşîsi (kral) istedi, ben onu istemedim.
Ubeydullah yüz deve ve başka şeyler de verdi, onu da kabul etmedim.
Lakin siz ahirette kurtuluşumun evlilikten geçtiğini buyurdunuz.
Siz kimi münasip görürseniz onunla evlenmeye razıyım.” dedi.
Hîfâ Hatun’un siz kimi münasip görürseniz razıyım sözünün altında, gönlünden Peygamberimizin kendisini müminlerin annelerinden kılacağı ümidi vardı.
Lakin Rasûlullah’ın (s.a.v) böyle bir niyeti yoktu.
Onu gücendirmek de istemiyordu.

“Yarın sabah mescide en evvel kim gelirse onunla evlendireceğim.” buyurdu.
Onunla evlenmek isteyen sahabeleri de ümitsizliğe düşürmek istemediğinden böyle bir yol takip etmeyi uygun görmüştü.Ertesi gün hiç biri erken uyanamadı.
ALLAH .(c.c) onlara uykudayken uyanma imkanı bahşetmedi.
Rasûlullah (s.a.v) kimin geleceğini bekleyiverirken aniden Süheyb isimli, fakir, siyah renkli, görünüşü güzel olmayan, uzun boylu, zayıf ve ince yapılı olan sahabe geldi.
Hîfâ Hatun ise, zengin, güzel ve rağbet edilen biriydi. Namazdan sonra Hîfâ Hatunu çağırdı, durumu bildirdi. O da buna razı oldu. Hiç itiraz etmedi.
Rasûlullah (s.a.v) hutbe okudu, nikahlarını akdetti.

“Süheyb, kalk ve bu hanımın için bir şeyler al!” buyurdu.

Lakin Süheyb, dünyalığı olmadığını söyleyince Hîfâ Hatun, kendi servetinden on bin dirhem gümüşlük bir kese getirtti. Onları Süheyb’e verdiler. O da gerekli şeyleri alıverdi.

Sonra Rasûlullah (s.a.v) “Ey Süheyb! Hanımının elini tut, onu evine götür!” buyurdu.

Bu sefer Süheyb (r.a) dedi ki,

Ya RasûlALLAH (s.a.v)! benim evim mesciddir. Hangi eve götüreyim?”

Süheyb’in bu cevabını işiten Hîfâ Hatun,

“filan yerdeki hazır konağı sana bağışladım. Kalk beni oraya götür.” dedi.

Onun bu âlicenap tavrı ve hareketi Rasûlullah’ın (s.a.v) çok hoşuna gitti de ona dua etti.
Sahabe de onun bu hareketini çok takdir ettiler ve onu övdüler.

Karı ve koca kalktılar ve birlikte konağa gittiler.
Akşam olunca yemeklerini yediler. Rablerine hamd ettiler.
Nihayet yatma vakti gelince,
Hîfâ Hatun

“Ey Süheyb! Bil ki,
ben sana nimetim, sen bana mihnetsin.
Sen bu nimete şükür, ben bu mihnete sabır için, gel bu geceyi ibadet ve taatle geçirelim.
Sen şükrediciler, ben sabrediciler sevabına kovuşayım.
Çünkü Rasûlullah (s.a.v)

‘Cennette yüksek çardak vardır. Bunda yalnız şükredenler ve sabredenler bulunur’ buyurdu.” dedi.

O gece ikisi de taat ve ibadet ile meşgul oldular.
Sabah namazını eda için Süheyb mescide geldi.
Cebrail a.s onların gerekli hallerini Rasûlullah’a (s.a.v) bildirdi.
Cennet ve Cemâl-i ilâhî ile onlara müjde verdi.
Rasûlullah (s.a.v)

“Ey Süheyb! Geceki hâlini, sen mi anlatırsın, ben mi söyleyeyim?” buyurdu.

Süheyb, Ya RasûlALLAH (s.a.v) siz söyleyiniz dedi.
Rasûlullah (s.a.v) durumlarını, yaptıklarını bildirdi.
Ve sonra
“Siz cennetliksiniz ve ALLAH u Teâlâyı göreceksiniz” müjdesini verdi.
Süheyb sevincinden ve Cenâb-ı Hakk’ın didarı müjdesine kavuşmak şevkinden başını secdeye koydu ve

“Ya Rabbi!

Eğer beni mağfiret etmişsen, günahlara bulaşmadan ruhumu kabz et! dedi.

ALLAH u Teâlâ, onun ruhunu secdede iken kabz etti.
Orada bulunan tüm sahabeler buna ağladılar.

Rasûlullah (s.a.v)
“Daha şaşılacak şey, Hîfâ’nın da bu anda ruhunu Hakk’a teslim etmiş olmasıdır.” buyurdular.

Hakikaten o esnada Hîfâ Hatunun da Hakk’a yürüdüğünden kimsenin şüphesi olmadı.
Muhbir-i sadık efendimizin her haber verdiği doğruydu.
Nitekim bu da böyle oldu. Sahabe-i Kiram efendilerimiz her ikisinin de cenaze işlemlerlerini yaptıktan sonra ikisini de Cennet'ül Bakî'ye yanyana defnettiler.
Başları ucuna iki tahta koydular.

Tahtalardan birine: “Bu ALLAH u Teâlâ’nın nimetine şükür edenin kabridir.” diye yazdılar.
Öbürüne de: “Bu ALLAH u Teâlâ’nın mihnetine sabredenin kabridir.” ibaresini yazdılar.
Bu olay ile bir kere daha anlaşılmıştır ki, Ashab-ı kiram kuvvetli bir imana ve tam bir teslimiyete sahip idiler.

ALLAH (c.c) hepsinden razı olsun!