Konu: Bunca Ayrılık Yetmedi mi Ya Bilal..(r.a)?

BUNCA AYRILIK YETMEDİ Mİ YA BİLAL[r.a] ?

Bismillahirrahmanirrahim

Bilal nede sevmişti seni Ey Alemlerin Efendisi!..
Peygamberimiz’in vefatından sonra ayrılık acısına tahammül edemiyerek bir daha ezan okuyamadı Bilal Peygambere olan muhabbetiyle her gün yanıp tutuşuyordu Bilal.
Gözyaşları döküyordu.
Sonrada Medine kalmaya tahammül edemediği için zamanın halifesi olan Hz. Ebubekir’den izin alıp Şam’a gitmeye karar verdi.
Böylece Şam’ yerleşmişti Bilal Hz.Ömerin hilafetine kadar.
Hz. Ömer ordusuyla Şama gelince, onlara katılıp Kudüs’ gitti.
Bir gün Bilal sevgililer sevgilisini rüyasında gördü. Peygamber efendimiz kendisine sitem etti.
Ya Bilal!..”Hala bunca ayrılık yetmedi. Ya Bilal hala kabrimi hala ziyaret etmeyecekmisin?
Hala Medinei mutahharaya gelmeyecekmisin?” Cennet bahçesini ziyaret etmeyecekmisin?....”
Zavallı yüreği duracak hale geldi Bilal’in.
Heyecan ve ter içinde uyandı.
Hemen hazırlığa başladı.
Şafak sökerken,ince,uzun ve garip deveciğiyle,mübarek Medine yollarına düştü Bilal. Biricik efendisine yaklaştıkça havayı kokluyordu Bilal, taşları,toprağı okşuyordu Bilal. Issız çölleri yara yara Sevgilisine gitti Bilal.
“Bunca ayrılık yetmedi Ya Bilal sesi hala kulağındaydı.”Bilalin.
ona rastlayanlar, selam veriyorlardı. Sonrada yanındakilere diyorlardı ki; “ İşte Bilal,Bilal’i Hebeşi, işte Hz.Peygamberin Müezzini. Bu dünyaya O’nun gibi ezan okuyan gelmemişti.
” Fakat O, hiçbirini duymuyor,görmüyordu.
Sanki çok kuvvetli bir mıknatıs onu kendisine çekiyordu.
Peygamber Efendimiz’in mübarek kabirlerine doğru ilerledi.
Yüce makama erişirken; kur’an-ı Kerim okudu.
En sonunda sevgilisinin kabrinin yanında bayılarak yere yıkıldı Bilal.
Bu ne sevdaydı Ey Bilal. Bu nasıl bir aşktıki seni Şamlara kadar götürmüştü.
Bu nasıl sevdaydı ki yıllar sonra sevgilinin kabrini ziyaret edişinde vücudun dayanamadı ve yere yıkıldı!..
Ayıldığı zaman,baş ucunda, sevgilisini ,sevgili torunları Hasan ile Hüseyin Hazretleri;
saçlarını okşuyorlardı. Sanki dünyalar onun oldu.
Sarıldılar,kucaklaştılar ve ağlaştılar; “Yavrularım!..ne kadarda Dedeniz Hz. Resulullah gibi kokuyorsunuz!..”dedi.
Hz.Hasana sordu; “Dedemiz seni de çok severdi. Ancak O’nun hatırı için, bir şey istesek yaparmısın?”
Hz. Bilal çok şaşırdı;” Bu ne biçim söz? Bu kölenizden ne emrederseniz ,yerine getiririm!..”
Senden;Bir defada olsa ezan dinlemek istiyoruz!..Ricamız sadece buydu.” Dedi.
Ertesi gün Bilal-i Habeş son ezanını mescidi Nebevide okudu.
Yanık ve hasret dolu sesiyle;” Allahü ekber! Allahü ekber!” dediği zaman;bütün Medine halkı ayağa kalktı. “Eşhedü enla ilahe illalah! Eşhedü enne Muhammed’en Resulullah!..”deyince kadın-erkek,genç-ihtiyar,çolul-çocuk,hatta yataklarındaki hastalar bile sokaklara döküldüler.
Mescidi Nebeviye koştular.
Halk o kadar coştuki,peygamber Efendimiz yaşıyor sandılar.
Bilal-i Habeşleri de başka ezan okumadı. 641 senesinde şamda vefat ettiler.
Ey kara ayaklarının altına kurban olduğumuz Sahabe. Ey tüm müezzinlein İmamı.
Ey Habeşistan’ın Karanfili, sizin hedefiniz,arzunuz canınızı kurtarmak değildi.
Sonu ölümde olsa İslam’ı, İman’ı, Alllah’ı, Kur’an-ı ve Muhammed’i tercih etmekti.
çünkü biliyordunuz ki canı korumak canı bağışlayanın elinde.
Canlar,canı verenin elinde.
Canlar cananının emrini hiçe sayan candan hayır gelirmi?
Hem bütün canları elinde tutan O Canlar Cananının emri hiçe sayılarak, o can korunabilir mi?...
Ya Resulullah!...bizim rüyamızada gel..bizide ağır o mübarek Ravzana. Bizide kabul et o mübarek mekanına!...
Biz Senin hasretinle yanıyoruz Ya Resulullah!..
Biz Senin harestinle tutuşuyoruz Ya Resulullah!..
Biz Senin hasretinle küle döndük Ya Habiballah!..
Gel bu ateşi söndür. Sana olan hasretimize son ver Ey Sevgililer Sevgilisi Efendim ( s.a.v )
alıntıdır...

Bilal-i Habeşi mescide oturuyor, derin bir tefekküre dalmış. Alemin den neler geçiriyor bilmiyoruz; ama o tefekkür sırasında zaman zaman galeyana gelir ve:

-ALLAH, , Allaaaah!... Diye feryat eder. Biraz ötede bulunan Hazret-i Ömer bunu yerinde bir hareket olarak görmez. Efendimiz (SallALLAhu Aleyhi ve Sellem) Hazretleri'ne şikayette bulunur.

-Ya Resulu llah, Bilal mescidde huzurumuzu bozuyor, zaman zaman , , Allaaaah!... Diye bağırıyor.

-Niçin öyle yaptığını sordun mu?

-Hayır sormadım.

-Öyle ise çağır Bilal'i de sebebini soralım. Az sonra Bilal huzura gelir. Efendimiz sorar:

-Ya Bilal, nedir böyle zaman zaman coşmanın sebebi?

Bakın Bilal neler anlatır:

-Ya Resulullah der, sana her şeyi vermiş; ama istediğin kimseye hidayet etme imkanı vermemiştir. Düşünüyorum da şayet Rabb'im sana insanlara hidayet etmeyi de vermiş olsaydı, Habeşli bir köleye hidayet etme sırası gelir miydi, İslam'ın ilk günlerinde? senin çevrende Mekke'nin büyükleri, Haşim-i ailesinin yakınları, vardı. Önce onlara hidayet etmeyi isteye cektin . Habeşli siyahi köleye hidayet sırası kim bilir ne zaman gelecekti.

Ama şimdi ben bu hidayet nimetine sahibim. Mekke'nin ileri gelenlerinde olmayan saadete ermişim. İşte tefekkürümde bunları düşününce coşuyor, sevincimden , Allaaah! diye feryat etmekten kendimi alamıyorum. Taşkınlığımı hoş görüp bağışlasın, Ömer kardeşim beni. Ne dersiniz? En büyük nimet nedir?

Bizim de şükretmemiz gerekirmi, Habeşli Bilal Efendimiz gibi? Bu taç bizim başımızada konmuşmu? Farkındamıyız?

Allah razı olsun...

Biz Senin hasretinle yanıyoruz Ya Resulullah!..
Biz Senin harestinle tutuşuyoruz Ya Resulullah!..
Biz Senin hasretinle küle döndük Ya Habiballah!..
Gel bu ateşi söndür. Sana olan hasretimize son ver Ey Sevgililer Sevgilisi Efendim ( s.a.v )

emeginize saglık Allah razı olsun

Sultan-ı rûsül şâh-ı mümeccedsin efendim
Bî-çârelere devlet-i sermedsin efendim
Divân-i ilâhide ser-âmedsin efendim
Menşur-ı "le-amrük"le müeyyedsin efendim

Sen Ahmed ü Mahmud u Muhammedsin efendim
Hak’dan bize sultân-ı müeyyedsin efendim


Hutben okunur minber-i iklim-i bekâda
Hükmün tutulur mahkeme-i rûz-ı cezâda
Gülbank-i kudümün çekilir arş-ı Hudâ’da
Esmâ-i şerifin anılır arz ü semâda

Sen Ahmed ü Mahmud u Muhammed’sin efendim
Hak’dan bize sultân-ı müeyyedsin efendim

Ol dem ki velilerle nebîler kala hayrân
"Nefsi" deyü dehşetle kopa cümleden efgân
Ye’s ile usâtın ola ahvâli perişân
Destur-ı şefaâtla senindir yine meydân

Sen Ahmed ü Mahmud u Muhammed’sin efendim
Hak’dan bize sultân-ı müeyyedsin efendim

Bir gün ki dalup bahr-ı gama fikrete gittim
İlden yitürüp kendümi bî-hodlıga yitdim
İşyânım anıp âkıbetimden hazer etdim
Bu matlaı yâd eyledi bir seyyîd işittim

Sen Ahmed ü Mahmud u Muhammed’sin efendim
Hak’dan bize sultân-ı müeyyedsin efendim

Ümmideyiz ye’s ile âh eylemeyiz biz
Sermaye-i imanı tebâh eylemeyiz biz
Babın koyup agyâre penâh eylemeyiz biz
Bir kimseye sâyende nigâh eylemeyiz biz

Sen Ahmed ü Mahmud u Muhammed’sin efendim
Hak’dan bize sultan-ı müeyyedsin efendim

Bîçâredir ümmetlerin isyânına bakma
Dest-i red urup hasret ile dûzaha yakma
Rahm eyle aman âteş-i hicrânına yakma
Ez-cümle kulun Gâlib-i pür-cürmü bırakma

Sen Ahmed ü Mahmud u Muhammed’sin efendim
Hak’dan bize sultan-ı müeyyedsin efendim

Şeyh Galib

allah razı olsun

zeyneb66 Nickli Üyeden Alıntı

Biz Senin hasretinle yanıyoruz Ya Resulullah!..
Biz Senin harestinle tutuşuyoruz Ya Resulullah!..
Biz Senin hasretinle küle döndük Ya Habiballah!..
Gel bu ateşi söndür. Sana olan hasretimize son ver Ey Sevgililer Sevgilisi Efendim ( s.a.v )

emeginize saglık Allah razı olsun

Hakkaten Allah razı olsun...

Bilali habeşi hazretleri; köleyim diyorsun.. Biz senin kölen olabilmek için nelerimizi vermezdik...(Ezan okurken MuhammedürRasulullah kısmında kalbi dayanamamış. Düşmüş bayılmış. Ezanı başkası tamamlamış...)
!!O güzel zat efendimize demiş; benim çoluğum çocuğum yok bana kim dua edecek...O da bu ümmetin dua edeceğini haber vermiş..Her ezandan sonra bir fatihe okuyup ona hediye etmemizi istemiş.. Bu ülkemizde adet haline gelmemiş. Ama şahsi olarak bunu yapalım inşallah...