Öyle bir Allah'a hamd, medh ü senalar ederiz ki, ..

Öyle bir Allah'a hamd, medh ü senalar ederiz ki, şu âlem-i kebir onun icadıdır. Ve insan denilen şu küçük âlem de onun ibdaıdır. Biri inşası, diğeri binasıdır. Biri san'atı, diğeri sıbgasıdır. Biri nakşı, diğeri zînetidir. Biri rahmeti, diğeri nimetidir. Biri kudreti, diğeri hikmetidir. Biri azameti, diğeri rububiyetidir. Biri mahluku, diğeri masnuudur. Biri mülkü, diğeri memluküdür. Biri mescidi, diğeri abdidir. Evet bütün bu şeyler, eczasıyla beraber Allah'ın mülkü ve malı olduğu, i'cazvari sikke ve mühürleriyle sabittir...

Mesnevi-i Nuriye

Hamd: Methetme, övme, yüceltme. *Allah'a karşı olan şükran ve memnuniyetini onu överek bildirme,
Allah'ın yüceliğini övme. *Teşekkür, şükran.
Medh ü sena: Birisinin iyiliklerini ve iyi özelliklerini söylemek ve övmek.
Âlem-i kebir: Büyük alem, kâinat.
İbdaıdır: Benzersiz olarak yoktan yaratılmasıdır.
Sıbga: Boya, renk.
Zînet: Süs, güzellik.
Rahmet: Merhamet, acıma, esirgeme.
Azamet: Büyüklük, ululuk, yücelik.
Rububiyet: Rabblık, ilâhlık. *Cenâb-ı Allah'ın her zaman, her yerde,
her mahluka muhtaç olduğu şeyleri vermesi, terbiye, tedbir ve mâlikiyeti ve besleyiciliği keyfiyeti.
Mahluk: Yaratılmış varlık.
Masnuu: Sanatlı varlığı.
Memlukü: Kulu.
İ'cazvari: Mu'cize gibi.
Sikke: Damga.

İbrahim, 3. Ayet: Dünya hayatını ahirete tercih edenler, (insanları) Allah yolundan çevirip onu eğri ve çelişkili göstermek isteyenler var ya, işte onlar derin bir sapıklık içindedirler.

Bakara, 255. Ayet: Allah, kendisinden başka hiçbir ilâh olmayandır. Diridir, kayyumdur. O'nu ne bir uyuklama tutabilir, ne de bir uyku. Göklerdeki her şey, yerdeki her şey O'nundur. İzni olmaksızın O'nun katında şefaatte bulunacak kimdir? O, kulların önlerindekileri ve arkalarındakileri (yaptıklarını ve yapacaklarını) bilir. Onlar O'nun ilminden, kendisinin dilediği kadarından başka bir şey kavrayamazlar. O'nun kürsüsü, bütün gökleri ve yeri kaplayıp kuşatmıştır. (O, göklere, yere, bütün evrene hükmetmektedir.) Gökleri ve yeri koruyup gözetmek O'na güç gelmez. O, yücedir, büyüktür.

Hayr-ı Mutlak'tan hayır gelir, Cemil-i Mutlak'tan güzellik gelir, Hakîm-i Mutlak'tan abes bir şey gelmez. Sözler

Allah'a abd olana her şey müsahhardır. Olmayana her şey düşmandır. Mesnevî-i Nuriye

Madem Allah var ve ilmi ihata eder. Elbette adem, i'dam, hiçlik, mahv, fena; hakikat noktasında ehl-i imanın dünyasında yoktur ve kâfir münkirlerin dünyaları ademle, firakla, hiçlikle, fânilikle doludur. Asâ-yı Mûsa

Ey devamı isteyen nefis! Daimî olan bir Zât'ın zikrine devam eyle ki, devam bulasın. Mesnevî-i Nuriye

HAMD: Medih, öğmek. Cenâb-ı Hakka karşı kulların memnuniyet ve sevinçlerini ve O'na hamd ve şükür ile medihlerini bildirmeleri, senâ etmeleri. (Bak: Elhamdulillâh) (Hamd'in en meşhur mânası; sıfat-ı kemâliyeyi izhar etmektir. Şöyle ki, Cenab-ı Hak insanı kâinata câmi' bir nüsha ve onsekizbin âlemi hâvi kitabına, bir fihriste olarak yaratmıştır. Ve esmâ-i Hüsnâdan her birisinin tecelligahı olan her bir âlemden bir örnek, bir nümûne insanın cevherinde vedia bırakmıştır. Eğer insan, maddi ve manevi her bir uzvunu Allahın emrettiği yere sarfetmekle hamdin şubelerinden olan "şükr-ü örfi" yi ifâ ve şeriata intisab ederse, insanın cevherinde vedi'a bırakılan o örneklerin her birisi kendi âlemine bir pencere olur. İnsan o pencereden o âleme bakar. Ve o âleme tecellî eden sıfatla, o âlemden tezahür eden isme bir mir'at ve bir âyine olur. O vakit insan; ruhu ile, cismi ile, âlemi şehadet ve Âlemi Gayba bir hülâsa olur. Ve her iki âleme tecelli eden insana da tecelli eder. İşte bu cihetle insan, sıfat-ı kemâliye-i İlâhiyyeye hem mazhar hem müzhir olur. İ.İ). (.... Hamd ve senâ medih ve minnet O'na mahsustur, O'na layıktır. Demek nimetler O'nundur, O'nun hazinesinden çıkar hazine ise dâimidir).