Eski zamanlar?n dondurucu bir k?ş?ndan bütün hayvanlar çok etkilenmiş, büyük kay?plar vermişler. Ama en çok kay?p veren kirpilermiş. Çünkü onlar?n pek çok hayvan gibi kal?n kürkleri yok, kendilerini s?cak tutmas? zor olan dikenleri var. Bu durumdan en az zararla kurtulmak için kirpiler meclisi toplanm?ş çözüm aramaya başlam?ş. Tart?şa tart?şa nihayet gece olunca bütün kirpilerin bir araya toplanmas?na, birbirine yak?n durarak geceyi geçirmelerine karar verilmiş. Böylece kirpiler birbirlerinin vücut s?cakl?ğ?ndan faydalanacak, aralar?ndaki hava tedavülünü önleyerek donmaktan kurtulacaklarm?ş. ?lk geceki denemelerinde bunun işe yarad?ğ?n? görmüşler. Ama başka bir problem ç?km?ş ortaya. Üşüyen kirpiler birbirine fazla yaklaşt?klar?ndan yaralanmalar gerçekleşmiş. Sonraki gece yaralanma korkusundan birbirinden uzak durmuşlar ama bu sefer de donmalar meydana gelmiş. Ne var ki her gece kah uzaklaşa, kah yak?nlaşa, deneye yan?la birbirlerinin vücut s?cakl?ğ?ndan faydalanacak kadar yak?n; ancak birbirlerini incitmeyecek kadar uzak durmay? öğrenmişler. Bizimde uzun dikenlerimiz var. Bunlar hayata karş? filtrelerimiz. Bazen faydal?, bazen de zararl?. Çoğu zaman kimseleri yaklaşt?rm?yoruz yan?m?za. Ve yaşamaktan korkuyoruz baz? şeyleri. Filtrelerimizden elemeden kimseleri sokmuyoruz özel dünyam?za. Ne var ki, s?cakl?k ancak yak?nlaşmakla mümkün. Birbirimizin CANINI YAKMAYACAK kadar uzak, hayat?n soğuk zamanlar?nda üşümeyecek kadar da yak?n olmay? öğrenmeliyiz...