Konu: Küçük Şey Yoktur

Küçük Şey Yoktur

"Her günahta küfre giden bir yol vardır."
Hadis meali

Biz insanlar, yaşadığımız hayattan ve yaptığımız işlerden memnun olmak
yerine,
daha ziyade, şikayet ederiz.
Etrafımızda olanları mükemmel ya da olabilecek olanın en iyisi olarak
görmez,
hep daha iyileri isteriz. Ama maalesef yalnızca istemekle kalırız. Hiçbir
zaman,
"Acaba bu olanlarda benim bir hatam var mı?" diye sormayız.
Biz sormadıkça da cevap gelmez. Nefis daima kendisini iyi görür ve kendisi
dışındakilere çamur atarak sorumluluktan kurtulmaktan
hoşlanır. Nefsin diğer bir huyu da, insana tembelliği öğütlemesidir.
"Şimdi canım ne gerek var, uyduruk kaydırık yapıver gitsin" diyerek alttan
alta vesvese verir.
Bu vesveseye kapılan insan ne iş yaparsa yapsın lezzet almadan ve sonunda da
şükretmeden iş yapar.

Bunu bir örnekle açmak gerekirse; bir öğrenci düşünün.
Öğrencinin vazifesi ders çalışmaktır.
Ama bu öğrenci ders çalışmayan, eline aldığı bir kitabı tam anlamıyla ve
yoğunlaşarak okumayan,
sağa sola bakarak, elma armut yiyerek masa başında oturan biri olsun.
Siz de tahmin edersiniz ki, bu öğrenci sınavda başarılı olamayacak ve kırık
not alacaktır.
Sonunda, yaptığı işten sevinemeyecek, hatta üzülecektir.
Eğer hatayı kendisinde görse ve davranışından
pişman olsa, umulur ki, bir dahaki sınavda daha başarılı olsun.
Ama suçu kendi çalışma tarzında aramak yerine sınav sistemini ve öğretmeni
suçlu görürse, çoğu kez,
"Keşke sınavlar olmasa. Keşke şu öğretmen olmasa" diyecektir.

Şimdi düşünelim: Nefsin tavrı tembellik etmekti ve tembelliğin sonucu
öğretmeni ve sınavları inkâr etmeye kadar gitti.

Aynı çocuk eğer tembellik etmeyip vazifesini yapsaydı,
kitabını eline aldığı zaman oraya buraya bakmak yerine yaptığı işle
ilgilenseydi,
sınav gününü iple çekecek; "Keşke her gün sınav olsa da,
öğretmenim benim ne kadar çalıştığımı görse" diyecekti.
Yaptığı iş ona ağır gelmeyecek, lezzetle yapacak, yaptığı işin karşılığını
görünce de,
"Elhamdülillah" diyebilecekti.

Bu örnekleri çoğaltmak mümkün. Ama, şunu söylemeliyiz ki, küfre giden yol,
tembellikten geçer. Eğer birileri Allah'ı ve ahireti inkâr ediyorlarsa,
sanmayın ki ellerinde delilleri var. Tembellik yapıyorlar,
vazifelerini yapmıyorlar ve işte bu yüzden en ufak bir şüpheyle inkâra
giriyorlar.

Şeytan, doğrudan "Allah yok" dedirtmiyor. Yalnızca, "Şunu yapmayıver,"
"Şunu da kafana göre yapıver" diyerek, nefsi tembellik damarından yakalıyor.

İnsanın bir garip özelliği daha var ki,
Allah'ın yarattıklarında kendine göre ufak bir kemalsizlik gördüğünde hemen
isyan ediyor, şükür etmiyor, verilmişleri görmüyor. Meselâ, hayat ve vücut
verilmiş bir insan,
boyunun -medeniyetin standardına göre- kısalığını diline doluyor.
Ama sıra kendine geldiğinde, bu kusur bulma hassasiyeti nedense
buharlaşıyor.
Kendi eliyle ve iradesiyle, bizzat yaptığı kötülükleri görmüyor da, faraza
iyi bir halini, seyyiatını örtmede
kullanıyor. Toparlamak gerekirse, nefis hatalarını düzeltmek ve günahlarına
istiğfar etmek yerine, bahaneler bularak hata ve günahlarını örtüyor. Bu
küçük dediğimiz, tevbesi yapılmamış hata ve günahlar ise, kalbe düşen siyah
noktalar misali, kalbi karartıyor ve insan kendisini küfürde buluyor.

Vazifemizi yapabileceğimizin en iyisi olarak yapmak neden bu kadar önemli
sorusuna verilecek cevap, şu olabilir: Allah mutlak kemaldedir ve insan,
Allah'ı, kendi vazifesini mükemmel biçimde yaparak tanıyabilir.

Bizler Allah'ın takdir etmiş olduğu vazifemizi yaparak Allah'a gidebiliriz.
Öğrenci isek öğrenci olduğumuzu bilerek, ev hanımıysak ev hanımlığının
gereklerini yaparak, baba isek babalık vazifesini yaparak; hâsılı, verilen
işi lâyıkıyla yaptığımızda insan oluruz. Allah'ın, ahiretin ve Mahkeme-i
Kübranın vücudu bize ağır gelmez.

Yoksa, vazifeyi yapmamanın karşılığı olan cezadan ürken insan, Allah'ı,
ahireti ve cehennemi inkâra kadar gidebiliyor. Bizim küçük şeyler dediğimiz
davranışlarımız, telafisi mümkün olmayan sonuçlar doğurabiliyor.

Sözün kısası, nefis daima tembelliği sever ve şeytan insana bu noktadan
yaklaşarak vazifeyi tam yapmamayı öğütler. Yemeği yaptırır, ama tuzunu
attırmaz; tâ ki, güzel olmasın ve şükre giden yol kapansın. Şeytanın
vazifesi örtmektir. Yoksa, doğrudan Allah'ı inkâr ettirmez. İnsanın yapması
gereken şey, nefsini ve şeytanı böyle bilerek, vazifesini tam yapmaya
çalışmasıdır. Çünkü, küçük diye önemsemediğimiz birçok şey mükemmele giden
yolu kapatabilir. Altı üstü tuz denilir, ama tuzsuz yemeğe şükredene de
rastlanmamıştır. Küçük damlalardır denizi deniz yapan. Küçük tembelliklerdir
insanı sınıfta bırakan. Küçük günahlardır insanı küfre götüren.

İnsan vazifesini tam yapmaya çalışmalı ve buna niyet etmelidir. Ama insan
olmasının gereği, ameli eksik olur. İşte o zaman, doğrudan imanın ifadesi
olan istiğfar kapısına sığınacaktır. Şeytanın en çok korktuğu ve nefsin en
çok zorlandığı şey, tevbedir. Tevbe, insanın kendi acizliğinin ve Allah'ın
Rabliğinin farkına varmasıdır. Şeytan, insanı bu kapıdan
uzaklaştırarak inkâr kapısına sürükler.
"Yılanın başı küçükken ezilmeli" sözünü hatırlayarak, günahlar çoğalıp
kalbimizi ısırmadan günahlara tevbe etmeliyiz. Nefsin ve şeytanın
tuzaklarının olduğunu bilerek, günlerimizi uyanık geçirmeliyiz.
(Alıntıdır.)

Bir kitapta okumuştum ki şöyleydi ifade san?r?m:
"Günah?n küçüklüğüne aldanma,isyan edilen ZAT'?n (cc) büyüklüğüne bak.."
Evet,küçük gördüğümüz günahlara önem vermiyoruz ekseriyetle ama isyan ettiğimiz Zat ,Alemlerin Rabb? Allah (cc)..

taviz tavizi doğuruyor...küçük şeyler sonra birleşerek büyük şeylere zemin haz?rl?yor..
mesela çocuk küçükken yapt?ğ? küçük haylazl?klar?n hoş görülmesi onun yetişkin bir insan olduğunda yapacağ? şeylere temel oluşturuyor...