Konu: Sabah Namazı

Sabah namazı



Yine her zamanki gibi işe gitmek için evden çıktı. Uyandığından beri üzerinde atamadığı can sıkıntısıyla beraber. Hava ne kadar güzeldi. Sabahın kokusunu içine çekmek. Ciğerler tam bayram etme zamanıydı; ama kuşları ötüşü hayata dair bir lezzet bile verememişti. Ruhundaki sıkıntıyı bir anlasa. Sebebi bilinmeyen dertlere muzdarip olma vakti midir? Özellikle de işe giderken bu halde olduğunda kendisini işe veremiyor, öğlene kadar bu hal devam ediyor, sonra da günün karmaşasına dalıp gidiyordu. Ruhundaki sıkıntı bir dahaki sabaha kalıyordu.

Eşref Bey bir bankada çalışıyordu. Kendi halinde mazbut biriydi. Kimseye pek fazla karışmayan, namazında niyazındaydı. Çevresinde de çok sevilen ve saygı duyulan biriydi. Diğer mesai arkadaşlarıyla da iyi geçinirdi. İşe geldiğinde mutlaka hepsinin ellerini sıkar, hatırlarını sormayı ihmal etmezdi. Bu duyarlılığı dikkat çekiyordu.

Eşref Bey nerdeyse her sabah can sıkıntısıyla işe gelmeye dayanamıyordu. Sanki ruhunu alıp bir cenderede sıkıyorlardı. Neticesinde hiç tat alamadığı bir sabah oluyordu. Bankada girer girmez diğer arkadaşları da onun bu halini hemen anlayabiliyordu. Hemen masasına geçer, başını iki elinin arasına alır. Mesai başlamadan bir müddet öyle beklerdi. Sanki o bekleyişte can sıkıntısını gitmesini arzulardı. Mesai başladığında zoraki bir tebessümü yüzüne alırdı. İşte o zaman ancak müşteriyle ilgilenebilirdi. Hiç istemediği bir gülüşü yüzüne almayı hiç sevmiyordu. Ama ne yazık ki mecburdu. Gözlerini ferinde yayılmış olan sıkıntı başının uğultusu haline geliyordu. Hayattan hiç tat alamamak bu olsa gerekti. Müşterilerle ilgilendiğinde aklı sorular yumağına odaklanmıştı. Cevabını bulmak, zor olan bir dağa tırmanmak gibiydi. Müşteri kalkıp gittiğinde sallanan koltuğunda bir sağa bir sola dönerdi. Bu onun düşünme yolundan biriydi. O sırada çok samimi olduğu Ediz Bey içeri girmişti. Onun bu halini görünce sormadan geçemedi:

-Yine can s?k?nt?s? içerisindesin.

-Evet.

-Peki neyin var?

-Ah! Bir bilsem. Neden her sabah böyle olduğumu. Nas?l tarif edeyim?

-Neyi?

-Beni her sabah içine alan bu s?k?nt?y?. Sanki bir şey ruhumu parça parça ediyor. Bu parçalarda bedenime yans?yor. Nefes almak ad?na da olsa bir zevk alam?yorum.

-Ben de merak etmeye başlad?m.

-San?r?m iyice düşünürsem cevab?n? bulabilirim.

-Biraz gayretli olman gerekecek.

-Evet, hakl?s?n. Sabahlar? eksik yapt?ğ?m ya da hiç yapamad?ğ?m bir şey var.

-Ne olabilir?

-Her sabah ayn? saatte uyan?yorum. Kahvalt? yap?yor ve ç?k?yorum. Ondan evvelinde sadece uyku var.

-Bence başka bir şey de var.

Eşref Bey göz ucuyla arkadaş?na bakt?. Sorunun cevab?n? onda bulacakm?ş gibi geldi. Kendinden emin söylemesi bu neticeye varmas?na sebep olmuştu. Arkadaş? konuşmaya devam ediyordu:

-Sabah namaz?n? k?labiliyor musun?

Eşref Beyin ruhundaki s?k?nt?y? anlam?ş gibi gözleri iri iri aç?ld?. Gözleri doldu. Namazlar?na çok dikkat etmesine rağmen sabah namazlar?n? kaç?rabiliyordu:

-Ruhumun s?k?nt?s? bundan başka olamaz. Ruh yapamad?ğ? vazifesini, can s?k?nt?s? olarak bana sunuyor. Buda nerdeyse bütün günüme mal oluyordu. Uyand?ğ?mda da hemen kazas?n? yapm?yorum.

-?şte s?k?nt?n?n ne olduğu ortaya ç?kt?. Zaten insanda meydana gelen ruhi s?k?nt?, yapamad?ğ? vazifelerinin neticesiymiş. Bu vazifeler tabiî ki ruhun g?das? olan ibadetlerdir. Onlar? eksik yap?lmas? ya da hiç yap?lmamas? manevi yönümüzü darbeler vuruyor

-Hakl?s?n. Neden bu zamana kadar anlayamad?m. Sabah namazlar?n? k?ld?ğ?m oluyor. Ama çok geç yatm?şsam, uyanam?yorum. Sabah uyand?ğ?mda da işe yetişme telaş?ndan eksik bir şeylerin olduğunu düşünemiyorum. Can?m?n s?k?nt?s?n? da namaz? k?lmay?ş?ma veremedim.

-Bundan sonra dikkat edersin. Sabah namaz? çok önemli. Sabah namaz?n?n sünneti dünya ve içinde bulunan her şeyden daha hay?rl?ym?ş.

Eşref Bey o akşam erken uyudu. Telefonunu da sabah namaz?n?n saatine kurdu. Tam saatinde de kalkt?. Ruhunun inan?lmaz huzurunu hissetti. Bu sabah vakti kâinatla beraber yarat?c?n?n huzuruna durdu. D?şar?dan gelen kuşlar?n şak?rdamas? duymak ve kâinat?n sessizliğini hissetmek çok güzel bir duyguydu. Nas?l olurda böyle bir şeyden kendini mahrum kalabilmişti. Sabah namaz?n? içten duayla bitirdi. Biraz bekledikten sonra uyudu. Baş?n? yast?ğ?na koyduğunda tarif etmesi zor olan bir sükunetle uykuya dald?.

Sabah işe gitmek için ayn? saatte uyand?. Dün sabah uyand?ğ?nda hissettiği s?k?nt? şimdi yoktu. Aksine yapt?ğ? vazifesinin memnuniyeti vard?. Çok neşeli kahvalt?s?n? yapt?ktan sonra yine ayn? neşeyle evden ç?kt?. Ruhunu kemirip duran s?k?nt?n?n bertaraf olmas?n?n verdiği rahatlama vard?. Gerçekten sabah s?k?nt?yla uyanmas?n? ve bütün gününe mal olmas?n?n sebebi: sabah namaz?n?n k?lmamas? olmuştu. Buna şimdi yakinen şahitti. Art?k dikkat edecekti.

Eşref Bey tam bir hafta sabah namaz?n? kaç?rmadan k?labilmişti. Zaten mübarek Ramazan ay?na girilmişti. Sahurdan sonra uyumuyor, ezan? bekliyordu. Bu bir ay sabah namaz?n? düzenli k?lmak, görevine yerine getiren bir askerin memnuniyeti yaşatt?. S?k?nt? ad?na ona ulaşabilecek her şey şimdi ondan uzakt?. Bu durum Ramazan bayram?ndan sonra devam etmedi. O manevi atmosferin gidişi sabah namaz?na da etki etmişti. Ne yaz?k ki bayram?n ikinci günü çok geç uyumas?ndan sabah namaz?n? kaç?rm?şt?. Uyand?ğ?nda vaktinin gitmesinden müthiş bir vicdan azab? duydu. “Ben nas?l namaz? kaç?rabilirim” diye defalarca kendine k?zd?. Çünkü sabah namaz?n? k?lman?n bahtiyarl?ğ?na ermişti. Bu bahtiyarl?ğ? kaybetmek istemedi. Ama kendisi sebep olduğundan o k?zg?nl?k boşuna hissedilmedi. Bu k?zg?nl?kla da uykuya dald?. Sabahta hiç yabanc?s? olmad?ğ? o ruh s?k?nt?s?yla yeniden uyand?. Sanki dört bir yan?ndan ruhuna darbeler al?yordu. Ruhun yapamad?ğ? vazifesinin d?şar?ya yans?yan en kötü haliydi. Vicdan?n? az da olsa rahatlatmak amac?yla hemen kazas?n? k?ld?. Çok önemli bir şeyin kaybetmiş bir avare gibi de gününü geçirdi. Arkadaşlar? ve özellikle de Ediz Bey onun bu suskun ve düşünceli halinden ne olduğunu anlam?şt?.

Eşref Bey o akşam kendi kendine söz verdi. Namaz hayat?n?n en önemli ibadetiydi ve onu yerine getirmek art?k en kutsi vazifesi olacakt?. Bu düşünceyle o akşam erken uyudu. Gözlerini açt?ğ?nda pencere kenar?nda uyuduğundan hemen perdeyi aralad?. Ama güneş çoktan doğmuştu. “Hay?r, olamaz yine kaç?rd?m” deyip elini yumruk yap?p yast?ğa vurdu. ?çinden de “Allah’?m beni affet. Gafletimden dolay? beni bağ?şla” dedi. Ruhu nas?l yan?yordu. Kendine k?z?p duruyordu. O halde kahvalt? bile yapmadan evden ç?kt?. Karn? çok ac?km?şt?; ama mide sanki açl?ğ?n? beynine bir sinyal olarak yollam?yordu. Yollasa da hissetmiyordu. Ruhun açl?ğ? bedenine o kadar çok sirayet etmiştik ki, ac?kt?ğ?n? öğlen vakti anlad?. Zoraki de olsa yemek yedi. Bedeninin açl?ğ?n? gidermişti ya ruhun açl?ğ? nas?l giderecekti?! Gidermenin yolunu biliyordu; ama gel gör ki uygulamak önemliydi. ?şi bilme yetmiyordu. Fiili olarak icraat gerekiyordu. ?craat?n olmas? gereken sebeplere de başvurulmal?yd?. Sadece istemek yetmiyordu. Erken yatmak gerekiyorsa erken yat?lacak. Saat kurulacak. Sabah namaz?na da kalkmak için yats? namaz?nda dua edilecek. Tabi ki niyet de önemli. Ama icraat?nda mutlaka yap?lmas? gerekiyor. Eşref Bey bunlar? çok iyi biliyordu. Her gün Ediz Beyle bunlar? konuşuyordu.

Eşref Bey birkaç gün daha sabah namaz?na kalkamad?. ?lk günlerde ki vicdanen duyduğu azab? bu iki gündür hissetmemeye başlad?. Normalmiş gibi sabah uyan?yor yine o bildik can s?k?nt?s?yla günü akşama erdiriyordu. Bazen haddinden fazla işe dal?yordu. Bunun en büyük sebebi o s?k?nt?y? hissetmemek. Ne kadar çaba harca da yine o s?k?nt? bir f?rsat?n? bulup hissettiriyordu. Ruhu bedenden ayr? sayma ve sadece maddi yöne bakmak en büyük yan?lg?yd?. Asl?nda azab? biraz daha hafifletmek ad?na başvurulan bir yol olsa da ne zaman kadar devam edecekti. Eşref Bey sabah namaz?n? kaç?rmas?na rağmen bunu normalmiş gibi görmeye başlamas? tedirginliğin zillerini çald?rmaya başlatm?şt?. Bu değişikliği kabul etmek istemiyordu; ama bahaneler de bulmuyor değildi: “Yapmam gereken her şeyi yap?yorum. Çok yoğun bir işte çal?ş?yorum. Beynim yoruluyor.” Bu şekilde bu gafletin üstünü kapatmaya çal?ş?yordu.

Çok uzun süreler sabah namaz?na kalkamad?. Ülfet perdesi art?k öyle peyda olmuştu ki Ediz Beyin konuşmalar? da boşuna gidiyordu. Her seferinde onaylar şekilde baş?n? hafif sall?yor gerisinde ise yine o bahaneleri kendine saymaya devam ediyordu. O günün akşam?nda vicdan? ona hayk?rd?. Bu hayk?r?şta suçlu olman?n sebeplerini tek tek okunmaya başlad?. Oda dinliyordu. Susturmaya çal?şmad?. Dinledi dinledi sonuna kadar dinledi. O gece sabah namaz?na kalkmak için kendini tamamen şartland?rd?. Tam da ezanla beraber uyand?. Tam bir inan?şla Allah’a yalvard?. Tövbe kap?s?na s?ğ?nd?. Hiç ağlamad?ğ? kadar ağlad?. Pişmanl?ğ?n? bütünüyle dile getirdi. O günden sonra sabah namaz?n? bir daha kaç?rmad?. Ruhun o s?k?nt?s?n? da hissetmedi.



fadime.nurten@hotmail.com

Fadime KAYA

Yahu bu Fadime han?m her hafta böyle hikayeler yaz?yor Edebiyat sayfas?nda..Acaba Kitab? varm??Yani bu kadar üretken olabiliyorsa barekellah..

=)