Konu: Kurtuluşumuz Olsun

Yine gün batıyor usul usul, kararıyor gece.
İnsana tecelli yeridir, her rüku her secde.

Gönüller sevgi ile,ruhlar tecellilerle dolsun.
Mağfiret yüklü bu ay, kurtuluşumuz olsun.

Kusurunu ara, her ziyan bir öğüttür sadece.
Bak yaklaşıyor, bir ömre bedel hayırlı gece.

Mut Yapıntı 2001

Ali Kılıç Kakiz

Yine gün batıyor usul usul, kararıyor gece.
İnsana tecelli yeridir, her rüku her secde.

Gönüller sevgi ile,ruhlar tecellilerle dolsun.
Mağfiret yüklü bu ay, kurtuluşumuz olsun.

Kusurunu ara, her ziyan bir öğüttür sadece.
Bak yaklaşıyor, bir ömre bedel hayırlı gece.

Mut Yapıntı 2001

Ali Kılıç Kakiz

Faruk ÇAKIR
Gençliğe kastedenler

Geçen günlerde bir üniversite öğrencisinin, arkadaşlarının evinde uyuşturucu alarak ölmesi ‘gençler ve uyuşturucu’ konusunu yeniden gündeme taşıdı. Aslında bu problem, hiç- bir zaman gündemden düşmemesi gereken bir dert. Uyuşturucu alışkanlığı sonucu yaşanan ölümler sonrasında konu gündeme geliyor, bir miktar tartışılıyor ve sonrasında nedense unutuluyor.
Haberlere konu olan son hadisede, Kocaeli Üniversitesi öğrencisi olan genç kızın, İstanbul Kadıköy’de arkadaşlarıyla buluşması ve buluşulan evin tuvaletinde koluna aşırı dozda uyuşturucu enjekte etmesi sonucu vefat sözkonusu. Genç kızın annesi, kızının daha önce bu alışkanlık sebebiyle tedavi gördüğünü de söylemiş.
Elbette bu hadise bir ilk değil. Geçmişte de buna benzer üzücü ve düşündürücü ölüm hadiseleri yaşandı. Keşke bundan sonra yaşanmasa. Tabiî ki böyle hadiselerin yaşanmaması için yapılması gereken işler, atılması gereken adımlar var. Ne yazık ki Türkiye’yi idare edenler bu konuda ciddî adım atmak istemiyorlar. Peki, ‘adım atmak istemiyorlar’ tesbitinden rahatsız olanlar için ‘atamıyorlar’ diyelim.
En başta ifade edelim ki bu tehdit ve tehlike, ‘farkında olunması gereken bir tehlike’dir. Hiç kimse, hiçbirimiz ‘Bu tehdit bana ve çocuklarıma zarar veremez’ dememeli, diyemez. Aksine bu âfetin hepimizi tehdit ettiğinin farkına varmalı ve buna karşı da elden gelen her türlü tedbire, çareye başvurmalıyız. En başta da duâya! Kendimizi, çocuklarımızı ve çevremizi bu “ifsat şebekeleri”nin tuzaklarından koruması için Yaradana sığınmak çok önemli.
Başta Türkiye’yi idare edenler olmak üzere hepimizin cevap bulması gereken asıl soru şu olmalı: Medyanın ısrarla ‘altın vuruş’ olarak isimlendirdiği ve gerçekte ‘ölüm vuruşu’ olarak isimlendirilmeyi hak eden bu tercihten gençleri nasıl uzak tutabiliriz?
Düşündürücü hadise sonrası ortaya çıkan tabloda başka dikkat çeken noktalar da var. ‘Ölüm vuruşu’ sonucu vefat eden kızın babası, eşinden ayrıldığını ve kızının eşinin annesiyle birlikte yaşadığını söylemiş. En basitinden ‘parçalanmış bir aile’ var karşımızda. Bu sebeple, uyuşturucu/ öldürücü tehdidiyle mücadele ederken sadece polisiye tedbirleri değil, bu noktaları da göz önüne almak lâzım.
Konuyu değerlendiren uzmanların tesbitleri şöyle: Prof. Dr. Mücella Uluğ: “Ülkemizde uyuşturucu kullanım yaşı ortaokula kadar düştü. Gençlik bir arayış içinde. Çocukların yakın arkadaşları, dolaylı olarak kontrol edilmeli.”
Prof. Dr. Nevzat Tarhan: “Bu tip olaylarda iki temel neden var. Kötü arkadaş ve zayıf aile. Uyuşturucuya kolay ulaşılabilirlik ise en büyük sorun.”
Prof. Dr. Nilüfer Narlı: “Gençlerin uyuşturucudan kaçınmaları için okullarda çok kapsamlı bilinç yükselten çalışmalara ihtiyaç var.”
Doç. Dr. Kültegin Ögel: “Yaklaşık 4 yıldır Türkiye’de hiç uyuşturucudan söz edilmiyordu. Çünkü kimse ölmemişti. ‘Araştırma var mı?’ diye sorarsanız, araştırma yok. Okullarda ise Millî Eğitim izin vermediği için araştırma yaptırılmıyor.” (Sabah, 3 Eylül 2009)
Demek ki şok ölümler olmayınca tehlikeyi unuttuk. Konu ile ilgili olarak ciddi araştırmalar yapılmıyor olması da ayrı bir skandal değil mi? Millî Eğitim Bakanlığının bu konuda okullarda araştırma yaptırmaması da garip...

Menderes kabinelerinde değişik görevler almış, siyasi hayatını 1980 öncesi Cumhuriyet Senatosu üyeliğiyle noktalamış 1992’de kaybettiğimiz rahmetli Sebati Ataman’ın Milliyetçi Türkiye adlı kitabında yer verdiği, ayrıca 1976’da bütçe müzakereleri sırasında naklettiği bir hatıra herhalde söylediklerimin delilidir. Tanığı olduğu tabloyu şöyle anlatıyor Ataman:
“1955 yılında rahmetli Adnan Menderes bir heyetle birlikte Bağdat’a gitmişti. Bu vesileyle Hanefi mezhebinin büyük kurucusu İmam-ı Azam’ın türbesini de ziyaret etti. Bir cami içinde bulunan altın yaldızlı, gümüş parmaklıklarla çevrili kabrin başında saygıyla durup Fatiha okudu. Menderes orada derin bir düşünceye dalıp uzun süre kabrin başından ayrılmadı. Nihayet dışarı çıkıldığı zaman heyettekilerden birisi merhumun yanına yaklaştı, ‘Beyefendi’ dedi, ‘Mezarın başında adeta murakabeye vardınız. Merak ettim acaba o sırada neler düşündünüz?’ Menderes soru sahibini kolundan tutarak bir kenara çekti, aşağı yukarı aynen şu sözleri söyledi: Osmanlı İmparatorluğu’nu düşündüm. Burada yatan zat İslam âleminin büyük bir kısmında hâlâ hükmünü sürdüren manevi bir nizam kurmuştu. Osmanlı Türkleri de hemen hemen aynı topraklar üzerinde yüzlerce yıl devam eden siyasi bir nizam kurdular. Bu nizam yıkıldı yıkılalı dünyanın bu parçası hâlâ sükûna hasrettir. Şimdi başka temeller üzerinde de olsa böyle bir nizamın yeniden kurulması zarureti var. Bunu da ancak biz Türkler yapabiliriz. Bu bizim vazifemizdir. Milletimizin tarihi hasletleri bizim bu ulvi maksadı tahakkuk ettirebileceğimizin teminatıdır. İmam-ı Azam’ın mezarı başında işte bunları düşündüm. Adnan Menderes bunları söylerken gözleri ışıl ışıl, yüzü ay gibiydi. Karşısındakinin gözlerinin yaşlarla dolduğunu gördü, ‘Ne o, ağlıyor musun?’ dedi ve devam etti: Merak etme bunu biz yapmasak bile günün birinde çocuklarımız mutlaka yapacaktır.”