Simdilerde ben;
Geceleri yildizlari seyrettigim penceremden, her gördügüm buluta yeni bir nisan ismarliyorum kurumus kalbime yagmurlar yagsin diye.
Her dogan güne yeni bir bahar ismarliyorum günbegün solan hayatima renk katsin diye.
Her batan güne(se) yeni bir sonbahar ismarliyorum ölümü hep hatirlatsin diye.
Her karamsarligima yeni bir ümit ismarliyorum çaresiz kalmasin diye.
Her dostuma, yeni bir vefa ismarliyorum sevdamiz büyüsün diye.
Her geçen dakikaya yeni bir saniye, her saniyeye yeni bir saat, her saate yeni bir anlam ismarliyorum beyhude geçmesin diye.
Her baktigim aynaya yeni bir benlik ismarliyorum yabanci maskeler takmasin diye.
Her kapandigim secdeye yeni bir dua ismarliyorum beni “O” hiç yalniz birakmasin diye.
Her yazdigim cümleye yeni bir harf ismarliyorum cümlelerim eksik kalmasin diye!
Bir de açan çiçekleri olmasa bahçelerimizin,
Uçan kelebekleri olmasa baharlarimizin...Sesleri uykularımizda yankilanan bülbülleri olmasa seherlerimizin,
Bes vakitte, bes sefer ferahlatan ezanlari olmasa semalarimizin...
Daha çok kirlenecegiz.
Daha çok çirkinlesecegiz.
Daha çok sagirlasacagiz.
Daha çok yalnizlasacagiz.
Keskelerim, belkilerim, ölüm olmasa,
Cümleleri sonlandiran nokta olmasa,
Ruhumuzu arindiran dua olmasa,
Daha çok bunalacagiz-bulanacagiz!

Mevsimlerin bize küsmüslügümü var? Ne kardelenler açti bu bahar, ne de balkonlara, caddelere, sokaklara çiçeklerini savuran kiraz agaçlarinin kokusunu hisseden oldu. Ne alligina, morluguna, safligina, beyazligina hayran oldugu gülün endamli gülüsleriyle mutlu oldu bülbül, ne de ovalardan bayirlara, kirlardan yaylalara bal toplayan arilarla selamlasan çiçekler gördü bahari. Ne gecenin kalbi aydinlandi minicik bir atesböcegiyle, ne de, sessizligi bozuldu vakitsiz bir baykusla. Ne çocuklarin yüreginden yildizlara köprüler kuruldu masallarda, ne de asiklarin yüregine Kaf Dagi’ndan hayaller çikageldi. Ne Yusuf’a el uzatan kervanlar geçti buralardan, ne de pervazlara konan Yusufçuk kuslari bekledi pencerelerde. Her mevsimden geriye aci bir sessizlik, kocaman bir sessizlik kaldi.
Bilmem! Sanki hayat, yasanmiyor gibi yasaniyor. Artik baharlarda yok kapimizda! Yoksa mevsimlerin bize küsmüslügümü var?