Konu: Gül İle Bülbülün Muhabbeti

Gül İle Bülbülün Muhabbeti



Her şey bir geceyle başlamıştı
yorgunluğun, sessizliğin, yalnız kalmışlığın en yoğun anlarıydı
bülbülün ötüşüyle başlamıştı
sevdasını güle anlatmasıyla
sesinin gecenin sessizliğine karışmasıyla başlamıştı
bülbül ötmede
gül dinlemedeydi
sevdasını anlatıyordu güle
gül ise en mahçup haliyle dinliyordu bülbülü
günler gecler geçiyor
aradaki sevda git gide büyüyor
dur durak bilmiyordu
her gece bülbülün sesi duyulur olmuştu
bir gece duymazsa gülün boynu bükülüyordu
arada gülün mahçup sesi karışıyordu sevdiğinin sesine
bazen bülbülün uykuya dalışı ve sessizliği
gül dinlerdi onu nefes alıp verişini
bir annenin bebeğini dinlediği gibi
herşey birbirine karışıyordu
gece,sessizlik,gül,bülbül
sabahın seher vaktindede ötüşür olmuşlardı
bazen en güzel ses Ezan-ı Muhammedi ekleniyordu muhabbetlerine
ezan sesleri yükseliyordu
ezan seslerinin ardı sıra
şadırvandan çeşmelerden duyulan abdest sesleri
bülbülün,sevgilinin tenine değen abdest sularının sesi
sesler tanınmaz haldeydi artık
hepsi bir bütün olulmuş
onların muhabbetinde kaybolmuşlardı
seslerin ardı sessizliğe..........
HUZURA
belkide en çok sesliliğe
sevgiliyle beraber SEVGİLİNİN HUZURUNA durmak
gülün en güzel haliydi bu hal
ve...
bülbülün sesinde o en güzel kelam
işte gülün sevdasının çoştuğu anlardan bir an
gülün hali bir başkaydı artık
gül gül değil
bülbüldü
bülbülde bülbül değil
gül olmuştu
ezanla o en güzel kelamla
raks ediyordu gül ile bülbül
bir başkaydı onların sevgisi ,sevdası,muhabbeti
az kelimeyle çok şey anlatıyolardı birbirlerine
bülbülün güle gülüm demesi yetiyordu
artık konuşulmayan her an onlar için özlemdi
her geçen gün özlem büyüyordu onlara
dayanılmaz hal alıyordu artık vuslatı bekliyorlardı
kavuşmalarına az kalmıştı ki...
......................
o gece
işte o gece
yine sessiz,yine yorgun
ama bir o kadar da heyecan dolu o gece
bülbül yine ötmeye başlamıştı
ama bu ötüş diğerlerinden çok farklıydı
bunda hicran vardı
gözyaşı,hüzün,acı
bülbül ötüyor
o öttükçe gülün içi acıyor
gözünden yaş damlıyordu
neden böyle olmuştu
niçin bülbülün dili
hicrandan bahsediyordu
gül anlamıyor ya da anlamak istemiyordu
vellhasılll
gecenin sessizliğine birde bülbülün ki eklenmişti
gülün boynu bükülmüştü
içten içe yanıyordu
acıyordu ve damlıyordu gözyaşı
düşünüyor düşünüyor düşünüyordu
bülbülü
belki anlıyor
belki anlamıyor
belki de inadına anlamak istemiyordu
gülde gece gibi kalmıştı bir başına
sessiz ve de yorgundu
bülbül ötmüyordu artık
ne seherde ne de gecede
Ezan-ı Muhammediyi'de duyamaz olmuştu gül
uykuya mahkum etmişti kendini
bütün hıncını öfkesini uykudan alıyordu
en acımasız haliyle uykuya gömülmüştü
olmasını istemediği bir haldi bu hal
sevmezdi uykuyu gül
ama bir tek ondan çıkarabiliyordu öfkesini
bütün sessizliği onda yaşıyordu
yorgunluğunu uykuya yüklemişti
gül sevdasıyla yarım bir şekilde kalakalmıştı
sesi çıkmaz oldu
gece gibi
...
şimdi güle sadece hasret vardı..
bir bülbülün sesine hasret
bir de Ezan-ı Muhammediiiye...

çooook güzel paylaşımınız için teşekurler

çok güzel yaa eline sağlık
spas

Gul ve bulbul turk edebıyatının ayrılmaz ıkılısı.
Cok guzeldı.
Bende buraya uygun bır sıır ekleyeyım.
Gül ve bülbül
gule sordum ask nedır?
Dedı bulbulu dınlemek.
Dedım severmısın?
Dedı cook.
Dedım hıc guldunmu?
Dedı yok.
Hep agladım,cok agladım.
Bulbule sordum ask nedır?
Dedı gulu seyretmek.
Dedım kokladınmı?
Dedı yokk.
Dedım ıstermısın?
Dedı cokk.
Dedım solsunmu?
Dedı yokk.
Dedım asıkmısın?
Dedı,cokk,cokk...

Bir gül dedi bülbül güle, Gül gülmedi gitti,

Gül bülbüle, bülbül güle, Yar olmadı gitti...

BÜLBÜL

Bir gamlı hazânın seherinde,
Isrâra ne hâcet yine bülbül?

Bil, kalbimizin bahçelerinde,
Cân verdi senin söylediğin gül.

Savrulmada gül şimdi havada,
Gün doğmada bir başka ziyâda.

Ahmed Haşim

Bülbülün Güle Sevgisi Ne Zaman Başladı

İbrahim aleyhisselamın, Nemrud tarafından ateşe atıldığını, ehli ve vahşi hayvanlar dahi, Allah Tealanın ihsan ettiği bir his ile idrak etmiş oldukları için, onlar da ağlamakta, feryad etmektedirler.

İşte bülbül ağlıyor. Ve ortasının gülistan oluşundan bihaber,(haberi yok) etrafı hala kor ve alev halindeki büyük ateşe doğru koşuyor. Cenab-ı Hakk, Cebrail aleyhisselama emrediyor:

*** Ya Cebrail koş, Nemrudun ateşine doğru uçan bülbülü tut, ne istiyor, sor.

Hazret-i Cibril yetişiyor, ateşe varmak üzere olan bülbülü tutuyor ve soruyor:

*** Küçük kuş, burada işin ne? Bülbül ağlayarak cevap veriyor:

*** ((((Allahın Halilini ateşe attılar; madem ki ben onu kurtarmaya kadir değilim, bari ben de onunla beraber yanayım, diyorum)))). Cebrail aleyhisselam bülbüle:

*** Gel, diyor ve İlahı tecelliyi ona gösteriyor... Bülbül şimdi ne yapsın?.. Feryadı dinmiştir. Sevincinden mesttir. Dili tutulmuştur. Kıyamete kadar böyle kalabilir. Cenab-ı Hakk Hazret-i Cibrile yine emir veriyor:

*** Bülbüle söyle: Benden ne dilerse, şimdi dilesin.

*** İste bülbül, Rabbinden, ne isteyeceksen iste!.. Bülbül dile geliyor:

*** Ben, diyor, kendimi bildim bileli, Rabbimin zikri ile meşgulüm. İşittim ki, Rabbimin bin bir güzel ismi varmış; ama ben, yalnız yüz birini biliyorum. Diğer dokuz yüzünü de öğrenmek isterim.

Bülbülün dileği, derhal kabul edilmiş, bilmediği Esma-i Hüsnayı da hemen öğrenivermiştir. Ve şimdi bülbülün vazifesi var: Hazret-i Cibril bülbülü alıyor; narın, nur olduğu yere, Hazret-i İbrahimin bulunduğu gülistana koyuyor ve ona ırmağın kenarındaki gül ağacını göstererek;


*** Bülbül, senin yerin burası, diyor.


Bülbül, güle konmuştur. Ötüyor... ötüyor... ötüyor...

***İşte bülbülün güle muhabbeti böyle başlar.


Şimdi o, her seher vakti konacak bir gül dalı bulur, öter, öter, öter...


Baygın düşünceye kadar...

((((Bülbülün seher vaktindeki bu hali, gafiller uyurken, uyanık aşıklarla beraber, binbir Esma-i Hüsnayı tesbih edişidir.)))


((((***Eğer siz; seher vakti, bülbül ile beraber uyanmış da secdede iseniz, onun sizi zikirde geçmeğe çalıştığını duyarsınız.***)))

Yok, eğer o sizden daha evvel uyanmış, pencerenizin önündeki güle konmuş ötüyor da; siz onun nağmeleriyle uyandı iseniz, biliniz ki o, sizin kalbinizdeki gaflet külünü eşelemekte, oraya kendisinin küçücük kalbindeki büyük aşk ateşinden bir kıvılcım sıçratarak, ruhunuzu tutuşturmak istemektedir.

Alıntı

Bahçenin birinde bir kırmızı gül vardı. Ne var ki, eşsiz güzelliğine rağmen tomurcuk olduğu günden beri kendini sıradan bir `ot` sanıyordu. Gülün bu zannı, zaman içerisinde bir kabullenişe dönüşmüş, gül mevsimi gelip de bütün güzelliğiyle etrafa türlü renkler ve kokular saldığı günlerde bile devam etmişti.

Mevsimlerin güzü göstermesine yakın günlerde bahçeye bir bülbül girdi. Bülbül, adeta kabuğuna sığınmış bir inci tanesi gibi gül olduğunu unutup kendini saklamış gülü daha ilk gördüğünde yıllardır aradığı şeyi bulduğunu hissetti. Kalbi çarptı, içi titredi. Daha önce hiç öyle olmadığı için ruhuna işlenmiş aşkı ilk görüşte tanımıştı. Yıllardır aradığı işte oradaydı.

Tanışıp uzun uzun konuştular. İlk günlerde gül şaşkındı. “Gül olmadığım halde bu bülbülü neden sevdim?” diye geçiyordu içinden... Ama yanlış ta olsa yılların kabullenişini değiştiremiyordu. Herşeye rağmen içine “acaba ben gül müyüm?” sorusu da düşmüştü.

Çok geçmeden bülbül, aşkını haykırdı gülün güzel ve mahcup yüzüne bakarak... Gül, içinde ilk defa rastladığı ve anlam veremediği kıpırtıya rağmen bülbülün aşkına ve vuslat arzusuna çok şaşırmıştı. Öyle ya?... Güle aşkıyla meşhur bülbülün kendisi gibi bir `ot`la ne işi olabilirdi? Hayır, hayır... Bülbül yanılıyor olmalıydı. Kendisi gül olamazdı.

Bülbülse içinde yıllardır usul usul yanan ateşin sahibini bulmanın o engin coşkusuyla şakıyor, tekrar tekrar güle olan aşkını ve vuslat arzusunu haykırıyordu güle ve bütün dünyaya...

Gül, telaşa kapılmıştı. Gül olduğuna dair işaretler çoğalmıştı ama aniden ortaya çıkan bu durum kendisini tedirgin ediyordu. İçindeki türlü şüphelere rağmen:

-Ben gül değil, sıradan bir otum, sense güle olan aşkını şiirlerle, şarkılarla ve nice efsanelerle anlatmakla meşhur bir bülbül... Beni nasıl seversin?” diye sesleniyordu sürekli bülbüle... Bülbül, güle aşkla bakıp konuştu:

Yıllar yılı aşkını arayan bir bülbülüm,
Artık senle doldu bak gecelerim, gündüzüm.
Gülü sevmek için yaratılmış yüreğim,
Bir otu nasıl sever, söylesene ey gülüm!

Günler hızla geçiyordu. İlk günlerdeki gülün bülbüle olan ve tarifini yapamadığı ilgisi ve sevgisi, azalmak üzereydi. Gül için, kendisini sıradan bir ot olarak görmek kolay geliyordu belki de... Aşk, kişisel sorumluluk gerektiriyordu, bir ot olarak hissetmeden, düşünmeden kısaca bir armağan gibi sunulan hayatı gerektiği gibi yaşamadan geçirmek ve hatta belki de baştan savmak varken... Ama ya bir gülse ve bunun farkına ancak solduktan sonra varırsa yaşamadan, gül olmanın hakkını vermeden geçip giden günler, yüreğine bir hançer olup saplanmayacaklar mıydı? Yüreği, gel-gitler içinde yüzüyordu.

Bülbül, çaresizdi. Gülünün, içinde yanan ateşi paylaşmak yerine söndürmek için üzerine su dökme telaşı, onu yaralıyordu. Zira bu gayretin beyhude olduğunu, ateşi söndürmenin bülbülün bülbüllüğünü yok etmek demek olduğunu, gül, bilmiyordu.

Bülbül kararını vermişti. Her ne pahasına olursa olsun güle olan aşkını ve daha da önemlisi gülün, onun içini aşkla dolduran hakikî bir gül olduğunu ona ispat edecekti. Aşkı bulunca söylemek yakışır.
Har daim güle gönül vermek yakışır.
Haydi uzat dikenini, işte burda yüreğim,
Bülbüle gülün aşkıyla ölmek yakışır.

diyerek kalbini gülünün dikenine batırdı ve oracıkta öldü. O an, gül, onu tekrar hayata döndürmek için uğraşsa da nafileydi, çünkü kendisinin bir gül olduğunu anlaması, çok sevdiği bülbülünün hayatına mal olmuştu...

SELAM VE DUA İLE...

Hergün geçtiği o yolda, sayısız güllerin bulunduğu bir de bahçe vardı
bülbülün. Kiminle geçse o bahçenin yanından; yanındakiler güllerin büyüsüne kapılıp, güllerin ne kadar güzel olduğundan bahsederdi. O ise aldırış etmeden "Alt tarafı gül işte" der geçerdi bahçenin yanından. Güllere
bakmazdı bile. Sevmek istemezdi gülleri. Solardı çünkü güller, terkederdi
bir süre sonra. Ha! Bir de dikenleri vardı güllerin.Batırırlardı dikenlerini sevenlerine hiç acımadan.
Bir gün geçiyorken bülbül yine o bahçenin yanından yalnız başına, gayri
ihtiyari dönüp baktı herkesin hayran kaldığı güllere. Evet sayısız gül vardı
o bahçede ve güzel bir ahenk oluşturmuşlardı. "Sana ne" dedi kendi kendine.
Sahip olamayacağı güzelliklerden uzak durmaya çalışırdı çünkü. Yüzünü
çevirirken bülbül, gözüne bir gül takılıverdi. Onca gülün arasında
duruyordu. Gözleri kilitlendi ona görür görmez, "Alt tarafı gül işte"
diyemedi dili bu kez. Olduğu yerde durdu, bakakaldı. Korktuğu başına
gelmişti. Elde edemeyeceklerinden uzak durması gerektiği aklına geliyor ama
bunu kabullenemiyordu.

Neydi farklı olan? Ne vardı ki onda, bülbülü kendisine hayran bırakan?
Benzese de hepsi birbirine, gözleri ve yüreği ile ayırabiliyordu onu
diğerlerinden. Ama gözlerini ayıramıyordu bülbül, o gülden. O an "Kendine
gel" dedi ve istemeye istemeye ayırdı gözlerini.
Gözlerine hükmetmişti ama kalbine hükmedemiyordu. Anlam veremiyordu bir
türlü. Onca gülün arasından seçtiyse onu bir sebebi olmalıydı. Aşk bu muydu?

Gün boyu onu düşündü. Gece uyutmadı hasreti. Bir daha görememe korkusu
büyüdü içinde. Daha fazla duramazdı görmeliydi onu bir kez daha. Yine o
bahçenin kenarında uzaktan uzağa seyretti gülünü ertesi gün doyasıya.
Evet, onun gülüydü o artık. Bir başkasının olmasına tahammülü yoktu. Her gün o bahçeye gidiyordu, geceleri ise gülünü hayal ediyordu. Güzel hayalleri
güzel planları vardı gülü için. Bir gün sevdiğini söyleyecekti gülüne, gülü
de onu sevecekti. Mutlu olacaklardı elbet beraber oldukları sürece.
Zarar verebilecek herşeyden koruyordu gülünü. Küçücük vücudunun yettiğince yardım ediyordu gülüne. Susuz kalmaması için bulutlara, gülünü ayakta tutması için toprağa şarkılar söylüyordu hergün. Bulutla toprak yardım ettiler güle ellerinden geldiğince. Onlar da hayrandı çünkü bülbülün sesine. Bülbülün elinden gelen buydu; yardım edebilecek herkese şarkılar söylüyordu gülü için.

Derken zaman geçti; onsuz olamıyordu artık bülbül, bir an olsun ayrı
kalamıyordu. Hasret acısı, sabır taşından ağır gelmeye başlamıştı bülbülün
küçük yüreğine. Uzaktan sevmek yetmiyordu artık. Sarılmalıydı ona, en güzel şarkıları söylemeliydi gülüne.
Ama sevecek miydi gül onu. Sevgisine karşılık verecek miydi acaba. Çok sevse de, ortada bir gerçek vardı. Habersizdi gül bülbülden. Bülbül onu seviyor, her kötülükten koruyor, hatta yardım etmeleri için hergün, o güzel sesiyle dostlarına şarkılar söylüyordu. Ancak güllerin en güzeli bundan haberdar değildi henüz.
Tüm cesaretini toplayıp bir gün, gülünün yanına gitti sonunda bülbül. "Ona
bu denli yakın olmak... Ne güzel bir duygu..." diye düşündü. Hayallerinden
biri gerçek olmuştu. Tüm hayallerini gerçekleştirmek için ise artık
konuşmalıydı onunla. Ve sözlerine başladı o güzel sesiyle. Aşkını itiraf
etti en güzel kelimelerle. Sesi o kadar güzeldi ki, güllerin en güzeli
kayıtsız kalamadı bülbülün aşkına. İlk kıvılcımın çakmasına sebep olmuştu
bülbülün sesi. İlk kıvılcımdan sonra, bülbülün o büyük aşkı, sonsuza dek
sürecek sevgisi, gülün de onu ölesiye sevmesini sağladı. Her gün
buluşuyorlardı. Bülbül gece gündüz, zamanının tümünü gülüyle geçirmeye
başlamıştı. İşte hayalleri gerçek olmuştu sonunda bülbülün.
Bu durum bülbülün sesine hayran dostlarını üzmeye başlamıştı. Artık onlara
şarkı söylemiyordu bülbül. Ve bu durum kızdırdı bulut ile toprağı. Bize
değer vermeyene biz hiç vermeyiz dediler. Kestiler güle yardımı. Suyunu
kesti bulut, desteğini çekti toprak gülden.
Bülbül ise habersizdi tüm olanlardan. Farkında değildi dostlarının kendisine
yüz çevirdiklerinden. Onun gözü gülünden başkasını görmüyordu. O kadar kördü ki artık, gülünün ihtiyacları olduğunu bile göremez olmuştu. Unutmuştu güllerin ömrünün kısa olduğunu. Unutmuştu, gülünün bu kadar uzun yaşamasının bulut ve toprağın sayesinde olduğunu.
Günler geçtikçe gül solmaya başladı. Bülbül anlam veremiyordu olanlara bir
türlü. Gülü gözlerinin önünde soluyordu ve elinden birşey gelmiyordu.
Unutmuştu güllerin solduğunu. Bu acıya hazırlamamıştı kendisini. Gülleri
sevmemesinin nedenini unutmuştu. Aşkın gücü bunu unutmasını sağlamıştı.

Kısa süre sonra soldu gül. Bülbül gözü yaşlı, doyasıya sarıldı gülüne son
bir kez sıkı sıkı. Ancak unutmuştu... Dikenleri vardı güllerin. Daha önceden
gülleri sevmemesine neden olan dikenleri unutmuştu. Batıyordu bülbülün minik vücuduna gülünün dikenleri. Ama o aldırış etmiyordu bile. Küçücük vücudundan sızan kanların ne önemi vardı ki artık sevdiği yanında yokken. Ölüm korkutmuyordu onu. Hatta ölmek istiyordu. Etrafındakilerin yardım etmesine izin vermedi. Gülünün toprağa serilmiş cansız vücudunun yanına uzandı bülbül ve yavaş yavaş kapandı gözleri.
Hayatta karşısına çıkan güzellikleri ve aşkı yaşarken, bazı şeylerin ihmale
gelmeyeceğini, sadece sevginin yetmediğini, özverinin de gerekli olduğunu
anlamıştı artık bülbül son nefesini verirken. Ve her ne kadar bedelini
hayatıyla ödeyecek olsada en ufak bir pişmanlık dahi duymuyordu bülbül. Bu
aşk ona; sevgiliyi iyisiyle, kötüsüyle sevmesi gerektiğini öğretmişti.
Dikene rağmen sevip kucaklamıştı gülünü.
İşte o günden sonra bülbül ile gülün aşkı dilden dile dolaşır oldu. Bu aşk
ile gülün güzelliği bülbülün sesi efsaneleşti ve geriye iki cansız küçük
beden ile insanların alması için birkaç ders bıraktı.

Alıntı...

SELAM VE DUA İLE...

Paylaşımlar için ALLAH(c.c)razı olsun...Emeğinize,yüreğinize sağlık...Geç oldu ama hakkınızı helal ediniz inşaALLAH...SELAM VE DUA İLE...