Bir Elif Miktarı Yalnızlık

[**MeD**]

Doğum ve ölüm tarihleri arasında var olan bir hayatın yorgunlarıyız. Yaşadığımız, bir garip yalnızlık hikayesi. Etrafımızdaki yüzlerce insana rağmen yine kendimizi yalnız, çaresiz, kifayetsiz hissediyoruz. Bunca sınırlı arasında sınırsız olanı özledikçe büyüyor yalnızlığımız. Ruhumuzun vadilerinde gezinen yüzlerce insan dahi unutturmuyor hesabı yalnız verilen imtihanımızı. Aksine; her hikaye altını çiziyor yarımlığımızın.

Yalnızlık, yarım oluşumuzdur. Yalnızlık, yalnızlığın mahsus olduğu varlığa duyulan özlemdir. Mecburiyettir. Alnımızda insan olmanın imzasıdır. Yalnızlık , şaire Ne yanar kimse bana ateş-i dilden özge. / Ne açar kimse kapım bad-ı sabadan gayrı. satırlarını yazdıran o histir. mezarların neden tek kişilik kazıldığını düşünüp yegane olana inancımız artarsa yalnızlığımız bizi güçlü kılacaktır.

Yürek coğrafyamızda yaşanmış onca devasa sevgi dahi hissettirmedi mi bize yalnızlığı? Bitimsiz bir tat aramadık mı savruluşlarda? Kalbimizde dost yoğunluğunu en çok hissettiğimiz anda bile o anın geçici olduğunu bir an olsun çıkardık mı aklımızdan? Güzel anlar hiç bitmesin diye fotoğraf karelerine sığınmadık mı? Günde beş kez yalnızlığımızı itiraf etmedik mi? Avucumuzu açıp tek olana dua ederken , küçüklüğümüzden büyüklüğüne köprüler kurmadık mı?

Düştüğünde acımadı ki diyen çocuklar gibi gizlemek istiyoruz acılarımızı. Düşlerimiz ipinden kopmuş balonlar gibi kaybolduğunda, bir kez daha anlıyoruz yalnızlık imtihanımızı. Kalbimizin ağırlığını bir başka kalp taşıyamazken ve ancak gölgemiz kadar var olabilirken bir başka kalpte nasıl beka bulabilirdik? Ve nasıl anlatabilirdik kendimizi, kendini dahi anlamamışlara? Bizi anlamayan insanlar arasında bir hayatın ardına düşerken, onlara kızmak, sınırlı oluşlarını yüzlerine vurmakta değil hüner. Asıl hüner, bizim çaresizliğimizle onların çaresizliklerini birleştirip bir çare bulabilmekte.

İnsanların bizi anlamadığı anlar olur. Hatta bizi tamamen yanlış anladıkları zamanlar da, En çok emeğimizin geçtiği , fedakarlık kapılarını sonuna kadar araladığımız insanlar, küçük bir noktaya takılıp bizi unutabilir. En çok ihtiyacımız olduğu anlarda en sevdiklerimizi bile yanımızda bulamayabiliriz. Ya da en güvendiklerimiz bizi şaşırtıp, kalbimizde çizikler olmasına sebep olabilir. Her kim, sürekli değişen anlamına gelen kalbe sahipse, sürekli değişecek ve hiçbir zaman tamamiyle güvenli olmayacaktır. Bu dünyada insana dair ne varsa hep bir yanı yarım, bir yanı eksik kalacaktır. İnsan insana yetemez, ancak hayatına anlama katabilir, muhtaçlığını azaltabilir. Hayatın bütün karmaşası ve kalabalığı arasında hepimiz kişisel menkıbemizi yaşıyoruz

Sıcaktan kaçan ve bir ağaç gölgesine sığınan adam, ne gariptir ki, ağaçtan hoşlanmaz da gölgeyi sever.diyor Molla Cami. Öyle ki, soru sorup cevap verme yeri olan aklımıza ve hissedip duyma yeri olan kalbimize yegane olanı işaret ediyor. . Ne nefis sadık bir yar, ne de dünya kalıcı bir diyarken tutundukça kavileşen bir bağa dikkat çekiyor. Bu şiir de o bağı ne güzel özetliyor.: Kimsesiz hiç kimse yok, herkesin var kimsesi. / Kimsesiz kaldım medet, ey kimsesizler kimsesi.

Bu yaşadığımız bir yalnızlık hikayesi. Elif gibi dik, elif kadar anlam dolu. Yanına gelen her harfe hayat katmasından ziyade, kendi sırlarıyla içiçe... Hüzün dolu ama mağrur bir başı var elifin. Bir başına ama sırtını dayadığı güçten dolayı çok kudretli. Kendi yalnızlığının farkındalığıyla birlikte "tek ve bir" olan varlığa ışık tutuyor.. İnsana düşen; kendi ruh rıhtımına çekilip, dışardaki seslerden uzaklaşarak 'yalnız'lığın bilincine varmak ve içindeki sesleri çoğaltmak.Issız yerlerde kendisi için bir evren olabilmek...Ve bütün sözlerin üstündeki o büyük sözü bulabilmek...



Kimsesiz hiç kimse yok, herkesin var kimsesi. / Kimsesiz kaldım medet, ey kimsesizler kimsesi.

[kamkuli]

Kimsesiz hiç kimse yok, herkesin var kimsesi. / Kimsesiz kaldım medet, ey kimsesizler kimsesi.
..... paylasım ıcın Allah razı olsun...

[BiKeS_]

Ya da en güvendiklerimiz bizi şaş?rt?p, kalbimizde çizikler olmas?na sebep olabilir.
Birde bu çizikler iyileşmeyen cinsten oluyor genelde.Allah raz? olsun.

[hayırlısı]

evet

[Garip_Maznun]

ALLAH(c.c.)razı olsun paylaşım için...Emeğinize sağlık...SELAM VE DUA İLE...

Hey arkadaşım,emin olduğum can dostum,
Bakar mısın ne hale geldim şimdi,
Kim derdi bu kadar hüsrana uğrayacağımı,
Yalnızlık benim adım oldu artık,

Canım çok sıkılıyor,hep gözüm dumanlı,
Kendime her an soruyorum ne oluyor diye,
Ah bir çaresini bulabilsem,nafile,
Yalnızlık benim adım oldu artık,

Nerde kaldı artık o umut,
İyice içine düştük bu karamsar illetin,
Yolumuz karanlık,ıssız ve sakin,
Yalnızlık benim adım oldu artık,

Hep güvenirim insanlara,gene aynı senaryo,
Yok yok bu benim kötü kaderim oldu artık,
Çıkış yolunu bulamaz oldum,
Yalnızlık benim adım oldu artık,,

Ah dostlarım,arkadaşlarım,insanlar,
Yılamayız,yıkılmayız,çözülemeyiz bu hayatta,
Umudumuzu kaybedemeyiz,pes etmek yok,
Yalnızlık benim adım oldu artık

Mesut Okutan

[Garip_Maznun]

Merhaba dost yalnızlığım;
Hoşgeldin, sefalar getirdin gönül evime.
Buyur geç her zamanki yerine, sana yüreğimin sıcaklığını almış bir fincan kahve ikram edeyim. İçine şeker yerine dostluğumu,süt yerine sohbetimi koyayım.
Neler gördük seninle, neler yaşadık yalnızlığım!
İhanet hırkasını sırtına geçirmiş ne "dost" yüzleri tanıdık.
Bilmedik, bilemedik yalnızlığım, bunu bize öğretmediler.
Duygu simsarlarının elinde, saf duygularımızın,üç-beş kuruşa satıldığına şahit olmadık mı?
Yüreğimizden her vuruluşumuzda, her kanayışımızda,insana duyduğumuz sevgiye sarılmadık mı?...
Dönüp dönüpte yaramızı kendimiz sarmadık mı?...
İnsanların ikinci yüzlerini sonradan öğrenedik mi, acıyla, hüzünle..
Ahh yalnızlığım!
Bilmedik bilemedik bize bunu öğretmediler.
Yüzümüze vuran yalancı bir güneşe açmadık mı gönlümüzün tüm çiçeklerini?...
Oysa bilemedik yalnızlığım, her yalancı baharın ardından,zemheri bir ayazın geleceğini... Kaç kere vurulduk,kaç kere ayaza vurduk, üşüdük, titredik, ne boralara ne fırtınalara
verdik yüreğimizi. Kanadık, incindik bin acı sözle...
Bilmedik, bilemedik..
Bunları bize öğretmediler yalnızlığım...
Bunca şeye rağmen gönlümüzdeki filizleri hep canlı tuttuk,saldık köklerini filizlerimizin toprak anaya...
Belki şu an zayıf ve cılız ama direniyor...
Biliyorum bir gün o da güçlenecek.. Tıpkı yüreğimizdeki küçük,masum kız gibi, gözleri ufukta, hep ileriye ve umuda yürüyecek...

Sessiz Kalem

SELAM VE DUA İLE...