Konu: Bir Zaman Geliyor...

Bir zaman geliyor.. hayli ileri bir zaman..her zamankinden farklı görüyorsun baharları…Bir koşuşturmadır sabahı zorlayan seherlerde..Bir güzel ve devamlı hatırayı işlerken içine bir başka bakıyorsun çiçeklere..Onlar birkaç haftalık müjdelerini yapraklara devredip çekiliyorlar pencereden…

Bir zaman geliyor bir çok ayrılık birkaç çizgi oluyor yüzünde…Ve ayrılık buruk çehrende felekle müstehzi bir hal alıyor..Ve firak öyle aşina ve öyle derin bir ses veriyor ki;hayali kalbe doğmamış bir vatan-ı asli, hasret çırasını yakıyor..Ateş başkalaşıyor..Kah suzandır kah nura değişecek bir cürufun tükenişidir arafi hislerde…

Bir zaman geliyor..zaman zaman içinde bir şeylere kıymet biçiyor..Bazısı bir tamburda dostlarını ararken kimi ufkun mazide kalmış aslın istikbale taşıdığı ahbablarını arıyor..Herşey kuru bir yaprak gibi ufalanıp rüzgara karışıyor..Gözümde tütüyor dediğin seni tanımıyor..O menziller değişmiş artık o kundura boyacısı orada durmuyor..Üç beş kişiydik cenazesinde…Çay içtiğim ihtiyar yok yerinde..mavi eski bisikleti de..Çok oldu dedemin gittiğide..Şefkat yumağı babaannemde…Yutsam bu iftirakın dumanını genzimi yakmadan..Öksürmeden hıçkırmadan hiçbir olmuşu kaçırmadan…

Bir zaman geliyor..Vefa musluktan akıp gitmiş yaren ellerinde…Sende yarensin birinin gönül illerinde sende akıp karışıyorsun bir adın hayırsız vefasız oluyor…sende incitmiş.. bir köşede bir çöp tenekesine basmışsın sözlerini, artık kimse seni hatırlamıyor…hatırlasa fayda vermiyor…Artık resimler öyle canlı değil..sarısı asker türküsünde iyice erimiş…Kıvır saçlarıyla bir akraban siyah beyaz resmiyle merhamet bekliyor...Müezzinin “fatihası okuyanı kalmamış “dediğinde rikkat yakan hatırasıyla…Soyu tükenmiş nesli nesebi elini ayağını çekmiş bozulmuş sebiliyle zengin komşuda yok..Komşu annelerde..tütün kokan evi de..yenice sigarasıyla solmuş benzi de…Düşünüyorsun sadece..gelen zaman geçen mevsimler vagonu gibi eskilerini yeni dünyana taşıyor…

Ya yaşamış olmaktan memnun olup olası şeyler ne güzel oldurulmuşlar dünyamı doldurmuşlar..ben yen içinde kırık kolum birinin tepsisinde yuvarlanan, varımla iyi ki varım diyeceksin..Ya efkarı muammanın aczinde kederine bir tünel kazıp gittikçe gideceksin…

İşte böyle bir zaman geliyor her şey harman oluyor…Gözün bir dost üstü dostu aradığında belki bir yeşil dal belki bir yıldız belki bir bardak su..belki bebeğinin boyun kokusu belki henüz varların sesi.. hayat devam ediyor diye sessizce sesleniyor..Umud ve teselli ellerini açmış boşluğu sıkarken;

Dersi Kur’ani, bedi’ sesiyle…


“””sevdiğin ve ciddi alâkadar olduğun milyonlar sence mahbup insanlar, o mazi mezaristanında, senin nazarında çürüyüp mahvolmak üzere iken, birden hakikat-i iman, Hakîm-i Lokman gibi, o büyük idamhâne tevehhüm edilen mezaristana kalb penceresinden bir ışık verdi. Onunla baştan başa bütün ölüler dirildiler. Ve "Biz ölmemişiz ve ölmeyeceğiz, yine sizinle görüşeceğiz" lisan-ı hal ile dediklerinden aldığın hadsiz sevinçler ve ferahları iman bu dünyada dahi vermesiyle ispat eder ki, iman hakikatı öyle bir çekirdektir ki, eğer tecessüm etse, bir cennet-i hususiye ondan çıkar, o çekirdeğin şecere-i tûbâsı olur”””dedim.Dedi..

Beli efendim beli… ihtiyaç içinde inledi hacetim…
Bazı bir zaman geliyor umud goncası çile bahçesinde açıyor… Sabırı mütevekkil şükür edene aşk dolu rayihasını veriyor…


m_safiturk

Maaşallah Rabbim ne de güzel yazdırmış.Elinize sağlık abi.

Ya Rab bu hasrete can dayanm?yor;
Zaman k?sa, ben yorgunum, yol uzun.
Her ad?mda bir engel var, salm?yor,
Zaman k?sa, ben yorgunum, yol uzun.

Mümkün mü bu yolda maksuda ermek?
Mümkün mü s?lada dost yüzü görmek?
Âş?ka ar gelir geriye dönmek;
Zaman k?sa, ben yorgunum, yol uzun.

Çekilmez bir şelek vurdun arkama;
Şaş?rd?m yollarda kald?m, akşama.
Umudum her zaman bakidir amma,
Zaman k?sa, ben yorgunum, yol uzun.

Sevip sevilmemek varsa kaderde,
Hangi doktor ilaç verir bu derde?
Hastay?m, susuzum gurbet illerde;
Zaman k?sa, ben yorgunum, yol uzun.

Ey hanlar han?n? halkeden Hanc?!
Bir yudum aşk?nla doğdu bu sanc?.
Ey fakir ekmeği, Mümin inanc?!
Zaman k?sa, ben yorgunum, yol uzun.

Abdurrahim Karakoç