Sonbahar ya da Son(bir) Bahar

Daha yeni al?şmaya başlam?şt?k. Derken yaz günleri de al?p baş?n? gitti, başka diyarlara… Hiç beklemediğimiz bir anda geliverdi sonbahar. Haz?rl?ks?z yakalad? bizi.

Şimdilerde tatl? bir telaş var tabiatta. Ufka doğru uzanan dağlar?n beti benzi solmakta. Rüzgârlar keskin ve sert. Deniz kokular? getirmekte boğazdan. Gözlerimiz o rengârenk çiçekleri aramaya başlad? bile. Her gün eskittiğimiz sokaklarda erguvanlara hasretimiz artt?. O ruhumuzu okşayan, bize hüznü f?s?ldayan erguvanlara…

Bir ömrün bahar?nda işte sonbahar. Gördüğümüz her şey k?z?l renklere bürünmüş bir tabloyu and?r?yor. Yahya Kemal’in dediği gibi ‘Mevsim boyunca kendini hissettirir vedâ’.

Yurdundan yuvas?ndan ayr?lm?ş gibi ana kucağ? dallardan düşen yapraklar. Biraz dikkat kesilsek sessiz ç?ğl?klar?n? duyar gibi oluruz yapraklar?n. Kimsesiz çocuklar gibi kalakalm?şlard?r sokak ortas?nda… Ateş düşmüş gibidir titreyen yüreğimize. Her bir yaprak ilk ve son defa sonbahar?n? yaş?yor. Bir bozk?r yaln?zl?ğ? vard?r bu demde. Hüzünlüdür sonbahar…

D?şar?da sonbahar ve içimizde son (bir)bahar? düşleyen yüreğimiz. Bu hazan şöleninde ruhumuz sükûtu örerken şöyle denize naz?r bir yerden tefekküre dalmak isteriz. Bir eylül seherinde ya da akşam?n alacakaranl?ğ?nda gözlerimize tak?lan ne varsa al?r götürür bizi uzaklara… Ömür sonsuza ak?p duran bir nehir.. Çoğu kez hicran çoğu kez hasrettir hazana teslim günler. Yüreğimizi sarsar ans?z?n gelen yaln?zl?klar. Avare düşlerimiz ?ş?ğ?n? arar.

Biraz da ihtiyarl?ğ? hat?rlat?r bizlere sonbahar. Bazen hafif hafif çiseleyen yağmurlara eşlik eder gözlerimiz. ?nkisara uğrayan hayallerimizi düşünürüz. Düşünür de visal iklimine yol almaya çal?ş?r?z.

Bugünler de geçecek. Bunca haz?rl?k son (bir) baharda açacak çiçeklerin resmigeçidi için. Der demez ücretini peşin alm?şças?na kalbimizde üns esintileri esmeye başlar. Sükûn ah evet sükûn… Serviliklerde, yolda, evde, sükûn her yerde.

T?pk? mevsimler gibi bir gün ömrün de sonbahar? geliverir. ?nsan kuruyan ağaçlar? gördükçe bir bir hat?rlar geçmiş zamanlardaki sonbaharlar?n?. Bir defne dal? olur yeşil renkli ve canl? kalmak ister ruhumuz. Gençlik y?llar?nda esen meltemler yerini çoktan poyrazlara b?rakm?şt?r. Hazanla düşen yapraklara daha yak?n hissederiz kendimizi. T?pk? ağaçlar gibi yaln?zl?ğ? yaşar?z en derin biçimde. Iş?k huzmeleri ruhumuza hiç uğramam?şsa ecel terleri döktürür bizlere

Nedense gönül hep son(bir) bahar? yaşamak ister. Huzurlu bir hayat, rengarenk güzellikler, kuş c?v?lt?lar?, ?rmak çağ?lt?lar?.. Fakat yoktur art?k taze bir bahardaki koyun-kuzu meleyişleri, o temaşas?na doyulmayan manzaralar.. Art?k her ses inleyen bir nağme. Her manzara bir hüzün bestesi..

Bir an için şair gibi ‘Art?k çocuk değiliz, susarak da bir şeyler diyebiliriz / Gitme, sonbahar oluyorum, sonras? hiç’ ak?ldan geçse de yüreği şahlananlar sonbahar m? dinler? Hem bize de ne oluyor ki sonbahardan şikayet edelim?... K?şta gelip zemini haz?r edenlerin ahdine vefas?zl?k olmaz m?? Öyle diyordu “asr?n beyin yap?c?s?” soylu bir katran ağac?n?n üzerinden Cennet-asa bir bahar? müjdelerken.

Mevsim sonbahar; şimdi terhis zaman?.. Hangi daldaki hangi yaprak daha önce düşecek toprağ?n kucağ?na kimse bilemez. Belki de hep beklemekteler toprağa vuslat an?n?. Bir gün bizler de gideceğiz sonsuz vuslat için son(bir) baharda. Gecelerin ard?ndan gündüzlerin gelmesi gibi.. Hafif bir rüzgar bizi de ay?racak bedenimizden. Umurunda m? olacak sanki dünyan?n. Olsun vars?n. Ümit y?ld?zlar? sönmedikçe kurur mu yapraklar?m?z. Çekilir yol verirler son(bir) bahara..

Şimdilerde her sonbaharda yepyeni ve ter ü taze son( bir) bahara ne çok ihtiyac?m?z olduğunu bir kez daha hat?rlar?z. Ne çok muhtac?z ömrün son demlerinde zülüflerini tarad?ğ?m?z gecelere.. ümitle tüllenen ufuklara.. ve yepyeni son(bir) bahara..

Yaşar BEÇENE (yağmur dergisi say?:38)