Allah'ım, ben yok olamam! Her sey olurum yok olamam. Parça parça doğranabilirim.
Nokta nokta lekelere dönebilirim. Tütün gibi kurutulabilir, ince ince kıyılır, bir çubuğa doldurulur,
içilir, havaya savrulabilirim. Fakat yok olamam. Madem ki bu kadar korkuyorum, yok olamam.
Eczahane camekânlarmda, ispirto dolu bir kavanoz içinde, düsürülmüs bir çocuk ölüsü gibi,
yumruk kadar bir et parçasına inebilir, bir siseye hapsedilebilirim. Fakat sisenin camından yine dısarıyı seyreder, önümden geçenleri görür, kendimi bilir ve duyar, kendimi ve Allahımı
düsünebilirim. Razı değilim Allahım! Yok olmaya, kalmamaya, gelmemis olmaya, mevcut
olmamaya razı değilim. Bu dünyada bırakamayacağım hiçbir sey yok. Ne deniz, ne
ağaç, ne sehir, ne ev, ne kadın, ne de ben. Bu kalıbım, bu zarfım, bu
kafesimle ben. Onların hepsini bırakabilirim. Fakat suurumu, bilmek, duymak, var olmak suurumu bırakamam. Razıyım bir toz parçası olayım. insanlar üzerime basarak geçsin. Canım acısın,duyayım.
Canımın acıdığını duyayım. Razıyım bir kertenkele olayım. Kızgm yaz günlerinde bir
bahçe duvarına tırmanayım. Tırnaklarımı tuğlalara geçireyim. Yesil ve ıslak sırtımı günese
vereyim. Fakat günesle sırtım arasındaki öpüsmeyi duyayım. Tuğlaların incecik zerrelerini
sayayım. Kovuklardaki böceklerin, bir boru içinden bakar gibi bana baktıklarını göreyim ve
düsüneyim.
Razıyım bir nokta olayım. Fakat o noktaya bütün kâinat, bütün mevcudiyle dolsun. Ben yok olamam. Ağlarım,
tepinirim, çatlarım, çıldırırım, ölürüm, fakat yok olamam. Her sey benim olsun,
vereyim, gökler, yıldızlar, gökteki samanyolu, ay, dünya vereyim. Fakat aklım bana kalsın!
Aklım bana kalsın! Aklım!..
N.Fazıl KISAKÜREK
