Konu: Kan Aranıyor!

GEÇEN HAFTA, YANILMIYORSAM Sal? veya Çarşamba günü, bilgisayar?m? aç?p elektronik posta kutuma bakt?ğ?mda, ‘çok acil’ notu taş?yan bir mektupla karş?laşt?m. Mektubu açt?ğ?mda, bunun birisi taraf?ndan bir arkadaş grubuna, oradan bir başka gruba, oradan bir başkas?na daha gönderilen bir mektupla yüzyüze olduğumu anlad?m. Mektubu ilk yazan kişi de, ondan ald?klar? bu mektubu ad?m ad?m başkalar?na iletenler de hay?rl? bir işin izini sürüyorlard?. Ondört yaş?nda bir k?z çocuğu, benim için hüzünlü hat?ralar yüklü Cerrahpaşa T?p Fakültesi Hastanesi’nde ilik kanseri teşhisiyle yat?yordu; kendisine ağabeyinden ilik nakli ameliyat? yap?lacakt?; ayr?ca da taze kan gerektiği için, Rabbü’l-âlemîn’in ‘s?f?r grubu Rh pozitif’ kan ile yaratt?ğ? insanlar yard?ma çağr?l?yordu.
Tevafuka bak?n ki, benim kan grubum, tam da bu idi. Ne ki, önümüzde Muharrem’in onuncu günü vard?; ve bu günü, önceki iki gün ile beraber oruçla geçirmeye niyet etmiştim. Zira, iki bayram aras?nda Kütüb-ü Sitte’yi okurken, Ramazan orucundan sonra en faziletli orucun Muharrem’in ilk on günü, özellikle de önceki veya sonraki gün ile birlikte onuncu günü tutulan oruç olduğuna dair sahih hadislerle karş?laşm?şt?m. Oruçlu vaziyette kan veremezdim. ?lgili sahih hadislerle net biçimde yüzleşmeme binaen, hayat?mda ilk defa, bu orucu tutmak da istiyordum. Elektronik posta ile gelen mektuptanódoğru veya yanl?şóameliyat?n olsa olsa ancak önümüzdeki hafta baş?nda olabileceği kanaatini edinerek, ve de mektubun çok say?da insana ulaşm?şl?ğ?na da dayanarak, orucumu tutmaya karar verdim ve belirtilen numaraya telefon etmeyi Pazar gününe, kan vermeyi ise Pazartesi gününe erteledim.
Pazar günü ilgili numaraya telefon edip arama sebebini bildirdiğimde, "Şu an için gerek yok" cevab?yla karş?laşt?m. Herhalde, dedim, verilecek kadar kan? verebilecek insan say?s?na ulaş?ld?. Ama, böylesi rahats?zl?klarda her an taze kan gerekebiliyor, öte yandan, bir kez kan verenin üç ay içinde tekrar kan vermesinde mahzurlar bulunuyordu. Ola ki önümüzdeki günlerde gerekebilir düşüncesiyle, "?sterseniz telefon numaram? vereyim. Gerekirse beni arars?n?z" dedim. "Sağolun ama, gerek kalmad?" cevab?yla karş?laşt?m ve nihayet birşeyler sezinler oldum. Boğum boğum dile dökülen bir sonraki cümle herşeyi apaç?k ele veriyordu. "Maalesef k?z?m?z? kaybettik!"
O an yaşad?ğ?m halet-i ruhiyeyi san?r?m tahmin edersiniz. Bir yanda, daha en başta meseleyi anlama imkân? varken k?t ak?ll?l?ğ?mla ac?y? kanatm?ş m? olduğum endişesi, bir yanda "Belki işin en baş?nda arasam daha m? iyi olurdu?" düşüncesi, bir yanda daóAllah hay?rl? ömür versinóiki evlat sahibi olarak o an nas?l bir durumda olduğunu tahayyül ettiğim insana yard?mc? olmak isteme ama olamama keyfiyeti...
Hadiseden dolayl? yollarla haberdar olduğum için, Rabbimden sab?r dilediğim bu dünyas?n?n yar?s? yitip gitmiş baban?n inanç ve düşünce ikliminden haberdar değildim. Geçmişte, iyiniyetlerle sab?r ve metanet noktas?nda yard?ma ve teselliye çal?şt?ğ?m baz? insanlar?n, iman noktas?nda zaaf ölçüsünde, "Ateş düştüğü yeri yakar" misali, "Uzaktan gazel okumak kolay" misali kapal? tav?rlar?n? tecrübe ettiğim için; hakk?nda k?z?n? yitirmiş olmas?ndan öte hiçbir şey bilmediğim bu babaya çok şey söylemek istemezdim. Zaten, ya k?t ak?ll?l?ğ?mla ac?s?n? kanatm?şt?m, yahut k?z? vefat etmiş olsa da yard?m ümidiyle arayanlar?n varl?ğ? onu rikkate getirmişti; öyle yahut böyle, art?k ağlay?ş?n? duyduğum bir babaya ne diyebilirdim? "Baş?n?z sağolsun. Allah sizi öte dünyada tekrar buluştursun" diyebildim, hepsi bu... Sonra da, Rabb-? Rahîm’ime, benim ulaşamad?ğ?m kalblerin en gizli hat?rat?na erişir Latîf ve Habîr bir Zât-? Zülcelâl olarak, haklar?nda dualar?m? ilettim. Henüz gençliğe ad?m atmak üzere iken şu dünyadan göçüp giden Zeynep, ihtimal ki, ahirzaman gibi ağ?r bir imtihan döneminde imtihan yükünden kurtulmuş; inşaallah, fani bir dünyada fani ve meşakkatli bir hayata bedel, ebedî cennetlerde ebedî nimetler içinde ebedî bir hayata kavuşmuştu. ?nşaallah, hüzün ve kedere garkolmuş ailesi iman? kavî insanlard?r da, sab?r içinde, k?zlar?n?n emanet, emanetin sahibinin ise tekrar kavuşmay? nasip edecek Rahîm ve Kadîr bir Rab olduğunu biliyorlard?r diye düşündüm. Ve her hâlükârda, kendileri için hidayet, sab?r, metanet duas?nda bulundum. ?nşaallah, dedim, bu küçük k?z vesilesi ile nazarlar?nda bir ‘ahiret penceresi’ net biçimde aç?l?r ve şu dünya hayatlar? da öylece nurlan?r ve ayd?nlan?r.
?lk anda dünyama doluşan düşünceler ve dualar, bunlar idi.
Saatler geçtikçe, böylesi ac?lar yaşayan başkaca insanlar? da düşündüm ve bir sonraki gün, her birimizin hususî dünyas?n? dolduran böylesi büyük meselelere göre, haricî dünyan?n sözümona ‘büyük’ meselelerinin s?radanl?ğ?n? tahattur ettim. Meselâ, Rabbimin sab?r ihsan etmesini dilediğim bu baba için, cumhurbaşkan?n?n kim olacağ?, Çin’le ilişkilerin iyileşip iyileşmemesi, enflasyon oranlar?, Galatasaray’?n oynayacağ? maç acaba ne kadar önemli idi? Bunlar?n hangisi, onun yüreğine oturmuş olan ac?y? dindirebilir; hangisi o hüznün içinden ‘ahirete bir pencere’ açabilmiş olmak ile bir sürur kap?s? açabilir; hangisi ‘ayn-? dert içinde derman’? buldurabilirdi ki?
Hem, b?rakal?m başkalar?n?, böylesi sözümona ‘büyük’ meseleler üzerine her gün konuşup duran yahut yaz?p duran ehl-i din dahi, hususî dünyalar?n böylesi ‘büyük’ meseleleri için birşeyler yazmay? hiç düşünmüş; böylesi bir yaz?n?n önemini de hiç kavram?ş m?yd??
?şin buras?nda, o kadar büyük risale aras?nda bizim nazar?m?zda kaybolup gidiveren, ama böylesi ac?lar?n ortas?nda âdeta ‘herşey’ mesabesinde olan "Çocuk Taziyenâmesi"ni, yani "Onyedinci Mektub"u da hat?rlad?m ve okudum. Şefkat ve hikmet ile örülmüş, iman-? billah ve ahirete iman ile yoğrulmuş, cennet-misal bir ruh ikliminden geldiği besbelli p?r?l p?r?l bir risaleydi bu. Bu risaledeki huzur, sükûn, teselli ve teslimiyete muhtaç; zira evlad?n? yitirmenin ac?s?yla yüreği yaral? kaç anne-baba yaş?yordu kimbilir yeryüzünde! "Çocuk Taziyenamesi" gibi küçük bir risale, iki bak?mdan ‘büyük’ idi. Birincisi, çocuğunu yitiren baba için, bu yitiriş, her türlü sözümona ‘büyük’ meseleden daha büyük olduğu için. ?kincisi, şu an dünya üzerinde çocuğunu yitirmiş kişiler olarak yaşayanlar?n say?s?, kesinlikle, şu an en ‘büyük mesele’ olarak gözüken "Cumhurbaşkan? kim olacak?" sorusuyla dinli-dinsiz herkesin meşgul olduğu şu ülkenin toplam nüfusundan daha fazla olduğu için...
Velhas?l, "Çocuk Taziyenamesi," "?htiyarlar Risalesi," "Hastalar Risalesi" gibi risalelerin müellifi olarak Bediüzzaman, imandan gelen şefkatinin enginliğini ve de ufkunun genişliğini de gösteriyordu. Hangi coğrafyadan olursa olsun bu durumdaki her insan?n yüreğini dağlayan bir mesele ile hemhal olan bir iman ve şefkat kahraman? olduğunun delili idi bu küçücük risale...
Bizim ‘yüksek fikir’li entellektüellerimiz şu ülkedeki her kalbe ulaşma yeteneğine sahip olmad?ğ? gibi, eserleri şu s?n?rlar d?ş?na neredeyse hiç ç?kamazken Risale-i Nur’u ‘âlemşümûl’ yapan bir s?r da herhalde bu idi.
Bir mü’min olarak, ‘insan’? hissetmek, ‘insan’? anlamak, ‘insan’a yazmak, ‘insan’ca yazmak, ‘insan’ca yaşamak...
Bir fütuhat istiyorsak, yapacağ?m?z ilk iş bu...
Başkas? değil!

Metin KARABAŞOĞLU

www.karakalem.net