Konu: Ferdiyet Hakikati ve Bir Sır

BU YAZI, BENDENİZE ait bir yazı olmaktan çok, iki alıntıdan oluşan bir göndermeler derlemesi olarak okunmalıdır.

İki ayrı eserden iki alıntı aktaracağım. İlki, Bediüzzaman’ın Kastamonu Lahikası’ndan.

Bu mektup, bir zaman, İstanbul’da bir Şeyh efendinin Üstad’ı inciten bazı beyanları üzerine yazılmıştır.

Mektubun bir bölümü şöyle:

“İstanbul'da malûm itiraz hâdisesi îma ediyor ki; ileride, meşrebini çok beğenen bazı zâtlar ve hodgâm bazı sofî-meşrebler ve nefs-i emmaresini tam öldürmeyen ve hubb-u câh vartasından kurtulmayan bazı ehl-i irşad ve ehl-i hak, Risale-i Nur'a ve şâkirdlerine karşı kendi meşreblerini ve mesleklerinin revacını ve etba'larının hüsn-ü teveccühlerini muhafaza niyetiyle itiraz edecekler, belki dehşetli mukabele etmek ihtimali var. Böyle hâdiselerin vukuunda, bizlere itidal-i dem ve sarsılmamak ve adavete girmemek ve o muarız taifenin de rüesalarını çürütmemek gerektir.

“Fâş etmek hâtırıma gelmeyen bir sırrı, fâş etmeye mecbur oldum. Şöyle ki:

“Risale-i Nur'un şahs-ı mânevîsi ve o şahs-ı mânevîyi temsil eden has şakirdlerinin şahs-ı mânevîsi "Ferîd" makamına mazhar oldukları için, değil hususî bir memleketin kutbu, belki -ekseriyet-i mutlaka ile- Hicaz'da bulunan kutb-u âzamın tasarrufundan hariç olduğunu.. ve onun hükmü altına girmeye mecbur değil. Her zamanda bulunan iki imam gibi, onu tanımağa mecbur olmuyor. Ben eskide Risale-i Nur'un şahs-ı manevîsini, o imamlardan birisini zannediyordum.

Şimdi anlıyorum ki; Gavs-ı A'zam'da kutbiyet ve gavsiyetle beraber "ferdiyet" dahi bulunduğundan, âhirzamanda şâkirdlerinin bağlandığı Risale-i Nur, o ferdiyet makamının mazharıdır. Bu gizlenmeye lâyık olan bu sırr-ı azîme binaen, Mekke-i Mükerreme'de dahi -farz-ı muhal olarak- Risale-i Nur'un aleyhinde bir itiraz kutb-u âzamdan dahi gelse; Risale-i Nur şakirdleri sarsılmayıp, o mübarek kutb-u âzamın itirazını iltifat ve selâm suretinde telâkki edip, teveccühünü de kazanmak için, medar-ı itiraz noktaları o büyük üstadlarına karşı izah etmek, ellerini öpmektir.

“Evet kardeşlerim; bu zamanda öyle dehşetli cereyanlar ve hayatı ve cihanı sarsacak hâdiseler içinde, hadsiz bir metanet ve itidal-i dem ve nihayetsiz bir fedakârlık taşımak gerektir.”

Diğer alıntı ise, İmam-ı Rabbani hazretlerinin Mebde ve Mead adlı eserindeki ikinci mektuptan. Başlığı:
“İrşad Kutbunun Feyzi.”

Şöyle diyor:

“Ferdiyet kemalatını (efrad velilerin yüksek hallerini) da kendisinde bulunduran bir irşad kutbu çok nadir bulunur.
(Dikkat edelim)
Böyle bir cevher birçok asırlardan sonra meydana gelir. Karanlık alem, onun gelişinin nuru ile aydınlanır. Onun irşad ve hidayet nuru bütün alemi kuşatır. Arş’ın tapesinden dünyanın ortasına kadar her kime doğru yol, hidayet, iman ve marifet gelse, onun vasıtasıyla gelir, ondan istifade eder.

Onun aracılığı olmadan hiç kimse bu nimete ve şansa ulaşamaz. Onun hidayet nuru okyanus gibi bütün alemi kuşatmıştır. Ve bu deniz donmuş gibi hiç hareket etmez. O büyük zata ihlas ile yönelen ya da o zatın kendisine yönelip haline teveccüh ettiği kişinin gönlünde bu yöneliş anında bir pencere açılır. O pencere yoluyla bu denizden teveccüh ve ihlası nisbetinde içip kanar, gönlüne feyz dolar. Allah’ı zikretmeye yönelen ve bu zata, inkarından değil de onu tanımadığı için hiç yönelmeyen kişi de bu feyizden istifade eder. Ancak birinci durumdaki feyz, ikinci duruma göre daha fazladır.

Ancak, bir kimse, o büyük zatı inkar etse, onun büyüklüğünü kabul etmese veya o zat ondan incinse, o kişi Allah’ın zikriyle ne kadar meşgul olsa da, gerçek anlamda doğru yolu bulmaktan mahrumdur. Onun inkarı, feyiz yolunu kapatır. O büyük zat, o kişinin istifade etmemesini istediği ve zarar görmesini arzulamadığı halde, gerçek hidayet ona erişmez. O kişide hidayet varsa bile bu, hidayetin sureti ve görüntüsüdür. Özü olmayan görüntünün de faydası azdır. O büyük zata karşı ihlas ve muhabbet gösteren kişiler, Allah’ı zikretmekten ve ona teveccühten uzak kalsalar bile, sırf muhabbetleri sebebiyle hidayet nuru onlara ulaşır. Hidayete tabi olanlara selam olsun.”

(Mebde ve Mead, çev. Dr. Necdet Tosun, Sufikitap, İst. Ekim, 2005, s. 23-24)

Sadık Yalsızuçanlar

Umarım anlaşılmıştır.....(Natuvan)

inkarından değil de onu tanımadığı için hiç yönelmeyen kişi de bu feyizden istifade eder.

Asır için ne büyük bir müjde, beyhude risale-i nurun itibarını düşürmeye uğraşanlar için ne büyük bir kayıp..

Risale-i Nur nimeti için Allah'a şükürler olsun.

"Risâle-i Nur bu vazifeyi en dehşetli bir zamanda ve en lüzûmlu nâzik bir vakitte, herkesin anlayacağ? bir tarzda, hakâik-? Kur'âniye ve îmâniyenin en derin ve en gizlilerini, gâyet kuvvetli bürhanlar ile ispat ederek; o îmân-? tahkîkiyi taş?yan hâlis ve sâd?k şâkirtleri dahi, bulunduklar? kasaba ve karye ve şehirlerde, hizmet-i îmâniye îtibariyle âdetâ birer gizli kutub gibi, mü'minlerin mânevî birer nokta-i istinâd? olarak, bilinmedikleri ve görünmedikleri ve görüşülmedikleri halde, kuvve-i mâneviye-i îtikadlan cesur birer zâbit gibi, kuvvet-i mâneviyeyi ehl-i îmân?n kalblerine verip, mü'minlere mânen mukâvemet ve cesâret veriyorlar."mekt

natuvan Nickli Üyeden Alıntı

.

Ancak, bir kimse, o büyük zatı inkar etse, onun büyüklüğünü kabul etmese veya o zat ondan incinse, o kişi Allah’ın zikriyle ne kadar meşgul olsa da, gerçek anlamda doğru yolu bulmaktan mahrumdur. Onun inkarı, feyiz yolunu kapatır. O büyük zat, o kişinin istifade etmemesini istediği ve zarar görmesini arzulamadığı halde, gerçek hidayet ona erişmez. O kişide hidayet varsa bile bu, hidayetin sureti ve görüntüsüdür. Özü olmayan görüntünün de faydası azdır. O büyük zata karşı ihlas ve muhabbet gösteren kişiler, Allah’ı zikretmekten ve ona teveccühten uzak kalsalar bile, sırf muhabbetleri sebebiyle hidayet nuru onlara ulaşır. Hidayete tabi olanlara selam olsun.”

(Mebde ve Mead, çev. Dr. Necdet Tosun, Sufikitap, İst. Ekim, 2005, s. 23-24)

Sadık Yalsızuçanlar

Umarım anlaşılmıştır.....(Natuvan)

Fesubhanallah

bilinmedikleri ve görünmedikleri ve görüşülmedikleri halde kuvve-i mâneviye-i îtikadlan cesur birer zâbit gibi,

Benim de aynen burasını hatırıma getirmişti, ama nerede olduğunu bir türlü çıkartamadım.

mektubat 450ymiş.

Bir nur talebesinin, hiçbirşey yapmıyor görünse de varlığı bile çok büyük nimet yani.

Allah bu nura hizmetkar olabilmeyi nasip etsin hepimize..

Kimsenin Ümidini kırmak istemem ama Üstadım Has(Halis ve müfritane mürtebit ve Sıddık) şakirdlerden bahsediyor...İş zor hem çok çetin....

Biz de onlardan bahsediyorduk natuvan kardeşim,

O manevi zabitler, ben ulaşamasam da biliyorum ki o zatlar var ve bize manevi kuvvet veriyorlar.

Aşağıdaki cümleyi de ümidi sönmüş şahsıma ve benim gibilere aldım,yeis karanlığında bir nebze yolun sonunda ışık görünür gibi oldu en azından;

nur kendini ona kapatmadıkça herkese nur..herkes istidadınca faydalanıyor:

O büyük zata karşı ihlas ve muhabbet gösteren kişiler, Allah’ı zikretmekten ve ona teveccühten uzak kalsalar bile, sırf muhabbetleri sebebiyle hidayet nuru onlara ulaşır.

Allah nura talebe eylesin inş.

Elff i Muhterem Üstadem doğru dedin...Ben dahi Has Halis Sıddık olma azmi uyanır diye bu tür şeyleri sık sık irdelerim...
Allah ayaklarını bastıkları turab eylesin...

Ben Üstadımdan işittim ki: "Hazret-i Mevlana (k.s.) Hindistan'dan tarik-ı Nakşiyi getirdiği vakit, Bağdat dairesi, Şah-ı Geylani'nin (k.s.) badel-memat, hayatta olduğu gibi, tasarrufunda idi. Hazret-i Mevlana'nın (k.s.) manen tasarrufu cay-ı kabul göremedi. Şah-ı Nakşibend'le (k.s.) İmam-ı Rabbani'nin (k.s.) ruhaniyetleri Bağdad'a gelip Şah-ı Geylani'nin ziyaretine giderek rica etmişler ki: 'Mevlana Halid (k.s.) senin evladındır, kabul et. Şah-ı Geylani (k.s.) onların iltimasını kabul ederek, Mevlana Halidi' kabul etmiş. Ondan sonra birden Mevlana Halid (k.s.) parlamış. Bu vakıa ehl-i keşifçe vaki ve meşhud olmuştur. O hadise-i ruhaniyeyi o zaman ehl-i velayetin bir kısmı müşahede etmiş, bazı da rüya ile görmüşler." (Üstadımın sözü burada tamam oldu.)
s.t.g.17

Fesubhanallah

Abilerimizden biri Bu ülkedeki bütün Meşreblerin Tarikatlarin hizmetleri RN nin tasarrufu alt?nda derdi.