Konu: 23.Söz-Sözler Kitabından.

Rahmân ve Rahîm olan Allah'ın adıyla. Muhakkak ki Biz insanı en güzel bir şekilde yarattık. • Sonra da onu en aşağı seviyeye indirdik. • Ancak İmân eden ve güzel işler yapanlar müstesnâ. (Tîn Sûresi: 4-6.)

BİRİNCİ MEBHAS(KONU).....İmânın binler mehâsininden(GÜZELLİĞİNDEN) yalnız beşini Beş Nokta içinde beyân ederiz. -----BİRİNCİ NOKTAİnsan, nur-u İmân (İMANIN VERDİĞİ NURLA) ile âlâ-yı illiyyîne(EN YÜKSEK MAKAMA) çıkar; Cennete lâyık bir kıymet alır. Ve zulmet-i küfür(İNKARCILIĞIN VERDİĞİ KARANLIK) ile esfel-i sâfilîne(EN AŞAĞI MAKAMA) düşer; Cehenneme ehil olacak bir vaziyete girer. Çünkü, İmân insanı Sâni-i Zülcelâline (SONSUZ CELAL SAHİBİ SANATKAR OLAN ALLAHA) nispet ediyor. (BAĞLIYOR YANİ İNSANIN YARATICI ALLAHDIR DİYOR).İmân bir intisabdır(BAĞLILIKTIR). Öyle ise, insan, İmân ile insanda tezâhür eden(ORATYA ÇIKAN) san'at-ı İlâhiye(İLAHİ SANAT) ve nukuş-u esmâ-i Rabbâniye(RABBANİ İSİMLERİN NAKIŞLARI) itibâriyle bir kıymet alır. Küfür, o nisbeti(ALLAHA AİT OLMAYI,BAĞLILIĞI) kat' eder(KESER). O kat'dan(ALLAH AİT OLMAĞI KESMEKLE) san'at-ı Rabbâniye(RABBANİ SANAT YANİ ALLAHIN TERBİYESİYLE YARATILMIŞ SANAT) gizlenir, kıymeti dahi yalnız madde itibâriyle olur. Madde ise, hem fâniye, hem zâile, hem muvakkat (GEÇİCİ) bir hayat-ı hayvanî(HAYVANİ YAŞAYIŞ) olduğundan, kıymeti hiç hükmündedir.

Bu sırrı bir temsil ile beyân edeceğiz. Meselâ, insanların sanatları içinde, nasıl ki maddenin kıymeti ile sanatın kıymeti ayrı ayrıdır; bâzan müsâvi(EŞİT) bâzan madde daha kıymettar, bâzan oluyor ki, beş kuruşluk demir gibi bir maddede beş liralık bir sanat bulunuyor. Belki bâzan, antika olan bir sanat, bir milyon kıymeti aldığı halde, maddesi beş kuruşa da değmiyor. İşte öyle antika bir sanat, antikacıların çarşısına gidilse, hârikapîşe(HARİKALI) ve pek eski hünerver (USTA) san'atkârına nisbet ederek, o sanatkârı yâd etmekle(ANMAKLA,HATIRLAMAKLA) ve o sanatla teşhir edilse(SERGİLENSE), bir milyon fiyatla satılır. Eğer kaba demirciler çarşısına gidilse, beş kuruşluk bir demir pahasına alınabilir.

oSMANLI döneminde zekat memuru zekat toplarken,bir hattata rastgeliyor.zekat memuru hattat olan kişiyiden zekat istiyor...hattat diyor yanımda para yok...ama diyor bir vav harfi çizeyim,bunu antikacılara götür 30 altın değerindedir..zekat memuru inanmaz..sonra birgün antikacıların ordan geçerken,vav harfini gösterir..30 altın eder...birgün zekat memuru yine o hattatı görür..hattat zekatını verirken ..memur der yok...sen bir VAV HARFİ DAHA YAZ.

şİMDİ VAV HARFİNİN DEĞERİ ANTİKACILARININ ÇARSISINDA değer kazanıyor..ama kitapçılara gitse hiç değeri yok...birde bu vav harfi dünyaca ünlü sanatkardan çıksa değeri daha çok artar......

İşte insan, Cenâb-ı Hakkın böyle antika bir sanatıdır ve en nâzik ve nâzenin bir mucize-i kudretidir ki, insanı bütün esmâsının(İSİMLERİNİN) cilvesine(YANSIMASINA) mazhar(SAHİP) ve nakışlarına medâr(SEBEB) ve kâinata bir misâl-i musağğar(KÜÇÜTÜLMÜŞ ÖRNEK) sûretinde yaratmıştır. Eğer, nur-u imân(İMANIN VERDİĞİ NUR), içine girse, üstündeki bütün mânidar(MANALI) nakışlar o ışıkla (İMAN NURUYLA) okunur. O mümin, şuur ile okur ve o intisabla (ALLAHA BAĞLANMAKLA) okutur. Yani, "Sâni-i Zülcelâlin(CELAL SAHİBİ ALLAHIN) masnuuyum, mahlûkuyum, rahmet ve keremine mazharım(SAHİBİM)" gibi mânâlarla, insandaki sanat-ı Rabbâniye(TERBİYE EDİLMİŞ İLAHİ SANAT) tezâhür eder(ORTAYA ÇIKAR). Demek, Sâniine(SANATKARINA) intisabdan(BAĞLILIKTAN) ibâret olan imân, insandaki bütün âsâr-ı sanatı (SANAT ESERLERİNİ) izhâr eder.(GÖSTERİR). İnsanın kıymeti, o sanat-ı Rabbâniyeye göre olur ve âyine-i Samedâniye(SAMED ESMASINA AYNA OLMASI) itibâriyledir. O halde, şu ehemmiyetsiz olan insan, şu itibarla bütün mahlûkat üstünde bir muhatab-ı İlâhî ve Cennete lâyık bir misafir-i Rabbânî olur.

Eğer kat-ı intisabdan(ALLAHLA OLAN İLİŞKİSİNİ KESMEKTEN) ibâret olan küfür(ALLAHI İNKAR ETME) insanın içine girse, o vakit bütün o mânidar nukuş-u esmâ-i İlâhiye (İLAHİ İSİMLERİN NAKIŞLARI ,ALLAHA İMAN OLMADIĞI İÇİN ZATEN,ALLAHIN İSİMLERİNEDE İNANMAZ,İNSANIN ALLAHIN İSİMLERİNİN NAKIŞLARI OLDUĞUNA DA İNANMAZ VE) karanlığa düşer; okunmaz. Zîrâ,(ÇÜNKÜ) Sâni(SANATKAR) unutulsa, Sânia (SANATKARA)müteveccih(YÖNELİK) mânevî cihetler de(TARAFLARDA) anlaşılmaz; âdetâ baş aşağı düşer. O mânidar(MANALI) âlî(YÜCE) sanatların ve mânevî âlî nakışların çoğu gizlenir; bakî kalan ve göz ile görülen bir kısmı ise, süflî/AŞAĞI) esbâba (SEBEBLERE) ve tabiata ve tesadüfe verilip, nihayet sukut eder(SÖNER). Her biri birer parlak elmas iken, birer sönük şişe olurlar. Ehemmiyeti yalnız madde-i hayvaniyeye (CANLILARIN MADDESİNE) bakar. Maddenin gâyesi ve meyvesi ise, dediğimiz gibi, kısacık bir ömürde, hayvanâtın(CANLILARIN) en âcizi(ZAYIFLISI) ve en muhtacı ve en kederlisi olduğu bir halde, yalnız cüz'î(KISA) bir hayat geçirmektir. Sonra tefessüh eder(ÇÜRÜYÜP,BOZULUR), gider. İşte küfür,(ALLAHA İNANMAMAK,İNKAR ETMEK) böyle, mahiyet-i insaniyeyi(İNSANIN ÖZÜNÜ) yıkar; elmastan kömüre kalbeder. (ÇEVİRİR).

devam edecek..katkılarınızı bekliyoruz...

İmanın ölçüsü nedir?

Halbuki Allah ı bilmek, bütün kainata ihata eden rububiyetine ve zerrelerden yıldızlara kadar cüz i ve külli herşey Onun kabza-i tasarrufunda ve kudret ve iradesiyle olduğuna kat i İmân etmek; ve mülkünde hiçbir şeriki olmadığına ve la ilahe illallah kelime-i kudsiyesine, hakikatlerine İmân etmek, kalben tasdik etmekle olur. Yoksa, "Bir Allah var" deyip, bütün mülkünü esbaba ve tabiata taksim etmek ve onlara isnat etmek (hâşâ) hadsiz şerikleri hükmünde esbabı merci tanımak ve herşeyin yanında hazır irade ve ilmini bilmemek ve şiddetli emirlerini tanımamak ve sıfatlarını ve gönderdiği elçilerini, peygamberlerini bilmemek, elbette hiçbir cihette Allah a İmân hakikati onda yoktur. Belki küfr-ü mutlaktaki manevi Cehennemin dünyevi tazibinden kendini bir derece teselliye almak için o sözleri söyler.