Konu: Bediüzzaman ve Vehhabilik Hakkında İddialar..

Bediüzzaman’ın, Vehhabilik hakkında ve dolayısı ile İbn-üt-Teymiye

ve İbn-ül-Kayyım-i Cevzî hakkında bir takım açıklamaları risalelerde vardır.

Ancak bu açıklamaların maksatlı olduğunu iddia edenler vardır.

Bu konuda bizleri aydınlatır mısınız?


İtiraz edilen kısım:

Ehl-i vukufun insafsızca ve hatâlı ve haksız tenkidleri,

Vehhâbîlik damariyle İmam-ı Ali Radıyallahü Anhın Nurlarla ciddî alâkasını ve takdîrini çekemeyerek

ve geçen sene zemzem sularını döktüren

ve bu sene haccı men'eden evhâmın te'siri altında

o yanlış ve hasudâne itirazları "Beşinci Şuâ"a etmişler. (...)

Açıklama

-Bediüzzaman; Hz. Ali’nin Risale-i Nur’la olan ciddi alakasını değişik işarî beşaretlerle ortaya koymuştur.

Evliyaların binlerce -bu tür- işarî beşaretlerini inkâr etmeyen, bunu da inkâr edemez.

Kaldı ki, böyle bir inkârın ispatı imkânsızdır.

“Vehhâbîlik damariyle hareket etmek” ille de vehhabi olmak demek değildir.

O dönemde, Hz. Peygamber (a.s.m)’e karşı çıkanların,

ehl-i beytin muhabbetini esas alan Risale-i Nur gibi bir hizmete

karşı çıkmaları kadar tabii bir şey olabilir mi?

İtiraz edilen kısım:

Risale-i Nur’un üstadı ve Risale-i Nur’a Celcelutiye Kasidesi’nde rumuzlu işârâtiyle

pek çok alâkadarlık gösteren ve benim hakaik-i îmaniyede hususî üstadım, "İmam-ı Ali"dir.

(R.A.) ve "Kul lâ es'elukum aleyhi ecran ille’l-meveddete fi’l-kurbâ" ayetinin nassiyle,

Al-i Beytin muhabbeti, Risale-i Nur’da ve mesleğimizde bir esasdır.

Ve Vehhabilik damarı, hiçbir cihetle nurun hakikî şâkirdlerinde olmamak lâzım geliyor.

İşte, şimdi gizli münafıklar, Vehhabilik damariyle, en ziyade İslâmiyeti ve hakikat-ı Kur'aniyeyi

muhafazaya me'mur ve mükellef olan bir kısım hocaları elde edip,

ehl-i hakikatı Alevilikle itham etmekte birbiri aleyhine istimâl ederek,

dehşetli bir darbeyi İslâmiyete vurmağa çalışanlar meydanda geziyorlar.

Sen de bir parçasını mektubunda yazıyorsun.

Hattâ sen de biliyorsun, benim ve Risale-i Nur’un aleyhinde istimâl edilen

en te'sirli vasıtayı hocalardan bulmuşlar.

Şimdi, Haremeyn-i Şerifeyne hükmeden Vehhabiler

ve meşhur, dehşetli dâhîlerden, İbn-üt-Teymiye ve İbn-ül-Kayyım-i Cevzî’nin

pek acib ve cazibedar eserleri, İstanbul’da, çoktan beri hocaların eline geçmesiyle,

hususan evliyalar aleyhinde

ve bir derece bid'alara müsaadekâr meşreblerini kendilerine perde yapmak istiyen bid'alara bulaşmış bir kısım hocalar;

sizin, muhabbet-i Al-i Beytden gelen ve şimdi izharı lâzım olmıyan içtihadınızı vesile ederek;

hem sana, Hem Nur Şâkirdlerine darbe vurabilirler. (...)

Açıklama

- “Vehhabilik damarı” kavramı özellikle seçilmiş

ve Ehl-i Beyt ve evliyalara karşı adavet eden bir zihniyetin simgesi olarak kullanılmıştır.

- Vehhabilerin yüzlerce Müslümanın kanını akıtarak Haremeyn-i Şerifeyne hâkim oldukları tarihî bir realitedir.

- “Dehşetli dâhîlerden, İbn-üt-Teymiye ve İbn-ül-Kayyım-i Cevzî’nin pek acib ve cazibedar eserleri” ifadesi

çok insaflı, hasmının iyi taraflarını söylemekten çekinmeyen ve hakkı teslim eden bir şuurun yansımasıdır.

Ancak, bu zatların ehl-i sünnet alimlerinin cumhuruna aykırı olan yanlış görüşlerini dayanak yapan vehhabî zihniyetli kimselerin,

“hayatları boyunca kokusunu bile alamadıkları” velayetin,

keşif-kerametin varlığını kabul edenleri yalancılıkla itham ettikleri de bir gerçektir.

“Selefîcilik” klişesi altında İslam ümmetinin,

büyük veli olarak kabul ettikleri bir kısım zatları

tekfir etmekten bile kaçınmayan bu iflah olmaz cühela güruhunun,

Risale-i Nur gibi, ehl-i sünnetin ve ehl-i beytin mesleklerini müdafaa etmeyi

bir görev addeden bir hizmete taraftar olmaları düşünülemez.

Bu sebeple;

“Hususan evliyalar aleyhinde ve bir derece bid'alara müsaadekâr meşreblerini

kendilerine perde yapmak istiyen bid'alara bulaşmış bir kısım hocalar..”

tespiti ayn-ı hak ve mahz-ı hakikattir.

Devam edecek..İnşaAllah..

İtiraz edilen kısım:

Hz. Gavs-ı Geylani fitne-i ahir zamanda Sünnet-i Seniyyeyi

ve Esrar-ı Kur'aniyeyi muhafazaya ve neşre çalışan bir mürîdine (Said Nursî’ye)

on beş emare ile iltifat eder.

Ve onunla konuşursa elbette İslâmiyet’in te'sisinde Esedullah unvanını alan

ve ulûm-u esrariyede "ene medînetu’l-ilmi ve Aliyyun bâbuhâ" hadisine mazhar bulunan

ve kerâmat-ı harika ile iştihar eden

ve vehhabilerin ecdadı olan Haricileri kılınçtan geçiren...


ve Gavs-ı Azam’ın ceddi ve üstadı olan Hz. Ali (R.A.)

elbette Al-i Beytine bir cihette düşman olan Vehhabilerin Haremeyn-i Şerifeyni istilası hengamında

ve Haricilerden daha berbat bir tarzda Sünnet-i Seniyyeye muhalefet eden

bir kısım ulema-üs su' ve zalimlerin istilası zamanında

Risale-i Nur vasıtası ile Risale-i Nur şâkirdleri bütün kuvvetleriyle

Sünnet-i Seniyyenin muhafazasına ve Al-i Beytin hürmetine ve meveddetine çalışmaları

ve o müthiş mehalike karşı sarsılmadıkları halde

imdat-ı ruhaniye ve kuvve-i maneviyenin takviyesine pek çok muhtaç oldukları bir zamanda

o ulûm-u evvelîn ve ahirîni bildiğini müftehirane iddia eden Hz. Ali (R.A.)

hiç mümkün müdür ki; Evladından olan Gavs-ı Geylani’den geri kalsın.

Şeceat-ı Haydaranesiyle Risale-i Nur şâkirdlerinin imdadına yetişmesin.

Elbette bu suretle yetişir ve yetişti. (...)

Açıklama

- Bediüzzaman hazretlerinin burada ifade ettiği gibi,

Hz. Ali ile haricilerin mücadelesi, vehhabilerin haricilerin maddî-manevî torunları oldukları,

ehl-i beyte karşı adavet beslemeleri, bidalara müsaadekâr bir tavır sergilediklerine dair hususların hepsi tarihî gerçeklerdir.

Resulullah (asm)’a saygı göstermeyi bile şirk sayacak kadar hamakat eseri gösteren bunlar,

en güzide sahabelerin kabirlerini yok edip ortadan kaldırmaları,

yani bilinemeyecek şekle sokmaları cümle âlemin malûmudur.

- Risale-i Nur’un “sünnet-i seniyenin hizmetini ve ehl-i beytin muhabbetini” esas alan bir meslek olduğu da cümle âlemin malumudur.

- İmam-ı Ali ve Gavs-ı Azam’ın Risale-i Nur hizmetini alkışladıkları,

onları manen himaye ettikleri,

kerametleriyle bu eserlerin müellifini teşvik ve teşci’ ettikleri,

vehhabî ve onların çömezlerinin malumu olmasa da,

milyonlarca ehl-i ilim, ehl-i takva ve ehl-i faziletin malumudur.

- İslam aleminin saygı duyduğu onlarca âlim ve veliyi yalancılıkla itham eden,

bu haricî bozuntusu adamların,

İmam-ı Ali ve Gavs-ı Azam’ın Risale-i Nur’la ilgili müjdeli kerametlerini kabul etmeleri elbette beklenemez.

Peygamberimiz a.s.m. ın manevi şahsiyetini göremeyen adamlardan hiç bir hayır beklenmez.

İtiraz edilen kısım:

Şu vehhabi mes'elesinin kökü derindir.

An'anesi zaman-ı sahabeden başlıyarak gelmiş.

İşte o an'ane üç uzun esaslarla gelmiştir.

Birincisi: Hz. Ali (R.A.) vehhabilerin ecdadından ve ekserisi necid sekenesinden olan haricilere kılınç çekmesi

ve nehrivanda onların hafızlarını öldürmesi onlarda derinden derine hem din namına şialığın aksine olarak

Hz. Ali’nin (R.A) faziletlerine karşı bir küsmek bir adavet tevellüd etmiştir.

Hz. Ali (R.A.) şah’ı velâyet ünvanını kazandığı ve turuk-u evliyanın ekser-i mutlakı ona rücu’ etmesi cihetinden

haricilerde ve şimdi ise haricilerin bayraktarı olan vehhabilerde

ehl-i velâyete karşı bir inkâr bir tezyif damarı yerleşmiştir.

İkincisi: Müseylime-i kezzabın fitnesiyle irtidada yüz tutan necid havalisi

Hz. Ebûbekir’in (R.A.) hilâfetinde Halid İbn-i Velid’in kılıncıyla zir-u zeber edildi.

Bundan necid ahalisinin hulefa-i raşidine ve dolayısıyle ehli sünnet vel cemaata karşı bir iğbirar seciyelerine girmişti.

Halis müslüman oldukları halde yine eskiden ecdadlarının yedikleri darbeyi unutmuyorlar,

nasıl ki ehl-i İran’ın Hz. Ömer’in (R.A.) adilâne darbesiyle devletleri mahv ve milletlerinin gururu kırıldığı için şialar,

Al-i beyt muhabbeti perdesi altında Hz. Ömer’e (R.A) ve Hz. Ebûbekir’e (R.A.)

ve dolayısıyle ehli sünnet ve cemaate daima muntakimane fırsat buldukça tecavüz etmişler.


Üçüncü Esas: Vehhabilerin azim imamlarından acib dehaları taşıyan meşhur İbn-i Teymîye ve İbn-i Kayımil-cevzî gibi zâtlar

Muhyiddîn-i Arab (K.S.) gibi azim evliyaya karşı fazla hücum ettikleri

ve gûya mezheb-i ehli sünneti Şi’âlara karşı Hz. Ebûbekrin (R.A.) Hz. Ali’den (R.A.) efdaliyetini müdafaa ediyorum diyerek

Hz. Ali’nin (R.A.) kıymetini düşürüyorlar.

Harika faziletlerini âdileştiriyorlar.

Muhyiddîn-i Arab (K.S.) gibi çok evliyayı inkâr ve tekfir ediyorlar.

Hem vehhabiler kendilerini Ahmed İbn-i Hambel mezhebinde saydıkları için

Ahmed İbn-i Hambel Hazretleri bir milyon hadîsin hâfızı ve râvisi ve şiddetli olan Hambeli mezhebinin reisi

ve halk-ı Kur'ân mes'elesinde cihan pesendane salabet ve metanet sahibi bir zât olduğundan

onun bir derece Zahiri ve Müteassibane ve alevîlere karşı muhalefetkârane mezhebinden din namına istifade edip

bir kısım evliyanın türbelerini tahrib ediyorlar ve kendilerini haklı zan ediyorlar.

Halbuki bir dirhem hakları varsa bazen on dirhem ilâve ediyorlar. (...)

Açıklama

Vehhabilerin bidalarına dair pek çok eser, İslam alimleri tarafından yazılmıştır.

Fakat, onlarla ilgili bu üç esasın/hakikatin bu kadar veciz bir şekilde özetlenmesi,

gerçekten Bediüzzaman’a has bir bediî beyandır.

Hem gerçeği ifade ediyor,

hem aşırı gidip tekfir etmiyor,

hem işin arka planındaki sosyolojik vakaları sergiliyor,

hem bu vakaların doğurduğu psikolojik saplantılarının gerekçelerini ortaya koyuyor.

Bin barekellah!

İtiraz edilen kısım:

(...) hocalar, hattâ İstanbulun eskide dost hocaları, kaçmağa;

ve az bir kısmı, tenkide çalışmaya;

hattâ Âl-i Beyt ve İmam-ı Ali’ye adavetleri bulunan müfrit Vehhâbîlik hesabına

Risale-i Nurun Âl-i Beyt ve İmam-ı Ali’nin bir mânevî hediyesi ve eseri olmasından,

itiraz etmeye başlamışlar.

Fakat biz, İstanbul âlimlerinden kızmıyoruz, belki bir cihette memnunuz...

Çünki, başkalara nisbeten ilişmiyorlar.