Konu: Küfran-ı Nimet - Enaniyet - Temeddüh İlişkisi...

Selamün Aleyküm kardeşler...

Sorumun sizde açılımlarını çok merak ediyorum...

Acaba nasıl bir sonuç çıkarabileceğiz...


sorum şu ki;

Küfran-ı nimet ile enaniyet arasındaki o ince nüans nedir?

Yani bu ikisi arasında olmayı nasıl başarabiliriz?

Örneğin bir takım istidatlarımızı anlatsak enaniyet olucak lakin nefsimizin bu enaniyete kapılmaması için cümleden ednadır deyip hiç kabul etmesek küfran-ı nimet edebilme ihtimali var?

ya da edebilir miyiz?

yani bu ikisi arasındaki o dengenin sırrı nedir?

nasıl davranmalıyız?

Haşiye: Eğer desen: "Sen necisin, bu meşâhire karşı meydana çıkıyorsun? Sen, bir sinek gibi olup da kartalların uçmalarına karışıyorsun." Ben de derim ki, "Kur'ân gibi bir üstad-ı ezeliyem varken, dalâletâlûd felsefenin ve evhamâlûd aklın şâkirdleri olan o kartallara hakikat ve mârifet yolunda sinek kanadı kadar da kıymet vermeye mecbur değilim. Ben onlardan ne kadar aşağı isem, onların üstadı dahi, benim üstadımdan bin defa daha aşağıdır. Üstadımın himmetiyle, onları gark eden madde ayağımı da ıslatamadı. Evet, büyük bir padişahın onun kanununu ve evâmirini hâmil küçük bir neferi, küçük bir şâhın büyük bir müşirinden daha büyük işler görebilir." 30.söz





işte iki nokta arasındaki ince cizgi...ne küfran-ı nimet..nede enaniyet...anlayan anlar

yalnız_seyyah Nickli Üyeden Alıntı

Haşiye: Eğer desen: "Sen necisin, bu meşâhire karşı meydana çıkıyorsun? Sen, bir sinek gibi olup da kartalların uçmalarına karışıyorsun." Ben de derim ki, "Kur'ân gibi bir üstad-ı ezeliyem varken, dalâletâlûd felsefenin ve evhamâlûd aklın şâkirdleri olan o kartallara hakikat ve mârifet yolunda sinek kanadı kadar da kıymet vermeye mecbur değilim. Ben onlardan ne kadar aşağı isem, onların üstadı dahi, benim üstadımdan bin defa daha aşağıdır. Üstadımın himmetiyle, onları gark eden madde ayağımı da ıslatamadı. Evet, büyük bir padişahın onun kanununu ve evâmirini hâmil küçük bir neferi, küçük bir şâhın büyük bir müşirinden daha büyük işler görebilir." 30.söz


işte iki nokta arasındaki ince cizgi...ne küfran-ı nimet..nede enaniyet...anlayan anlar

abi soru sorduk yani sende anlayan anlar dedin çıktın işin içinden. sizin buradan anladığınız nedir?
herkese faklı açılıyor muhakkak. belki ben şuan sizin pencerenizden bakamadığım için anlayamıycam nasıl bir bağ kurdunuz?

yaaaa niye kimse bişey yazmıyoo?
niye bakıp bakıp gidiyosunuz??
ben cidden çok merak ediyorum burdan çıkacak sonuçları heyecanla bekliyorum...

Dördüncü Sebeb:
Bazan tevazu', küfran-ı nimeti istilzam ediyor; belki küfran-ı nimet olur.
Bazan da tahdis-i nimet, iftihar olur. İkisi de zarardır.
Bunun çare-i yegânesi ki; ne küfran-ı nimet çıksın, ne de iftihar olsun. Meziyet ve kemalâtları ikrar edip, fakat temellük etmeyerek, Mün'im-i Hakikî'nin eser-i in'amı olarak göstermektir.
Meselâ: Nasılki murassa' ve müzeyyen bir elbise-i fahireyi biri sana giydirse ve onunla çok güzelleşsen, halk sana dese: "Mâşâallah çok güzelsin, çok güzelleştin." Eğer sen tevazukârane desen: "Hâşâ!.. Ben neyim, hiç. Bu nedir, nerede güzellik?" O vakit küfran-ı nimet olur ve hulleyi sana giydiren mahir san'atkâra karşı hürmetsizlik olur. Eğer müftehirane desen: "Evet ben çok güzelim, benim gibi güzel nerede var, benim gibi birini gösteriniz." O vakit, mağrurane bir fahrdir.

İşte fahrden, küfrandan kurtulmak için demeli ki: "Evet ben güzelleştim, fakat güzellik libasındır ve dolayısıyla libası bana giydirenindir, benim değildir."
İşte bunun gibi, ben de sesim yetişse, bütün Küre-i Arz'a bağırarak derim ki: Sözler güzeldirler, hakikattırlar; fakat benim değildirler,
Kur'an-ı Kerim'in hakaikinden telemmu' etmiş şualardır.

وَ مَا مَدَحْتُ مُحَمَّدًا بِمَقَالَتِى وَ لَكِنْ مَدَحْتُ مَقَالَتِى بِمُحَمَّدٍ düsturuyla derim ki:

وَ مَا مَدَحْتُ الْقُرْاۤنَ بِكَلِمَاتِى وَ لَكِنْ مَدَحْتُ كَلِمَاتِى بِالْقُرْاۤنِ yani: "Kur'anın hakaik-i i'cazını ben güzelleştiremedim, güzel gösteremedim; belki Kur'anın güzel hakikatları, benim tabiratlarımı da güzelleştirdi, ulvîleştirdi." Madem böyledir; hakaik-i Kur'anın güzelliği namına, Sözler namındaki âyinelerinin güzelliklerini ve o âyinedarlığa terettüb eden inayat-ı İlahiyeyi izhar etmek, makbul bir tahdis-i nimettir.
(Mektubat - 370)

Eğer siz kendinizdeki güzellikleri enaniyet hesabına kabul ederseniz iftihar olur.Yok güzel değilim deseniz küfran-ı nimet olur.Temellük etmeden evet ben güzelim fakat beni güzelleştiren münim-i hakikidir deseniz istikamet olur.Vasat mertebe olur.

evet abicim elhamdülillah...

burası aklıma gelmemişdi...

Risale-i Nurları her defasında yeniden okuyormuş hissini bi kez daha anladım. Allah razı olsun. peki o zman burada size tahdis-i nimet ile ilgili bir soru sorayım...

birazdan geliyo inşallah...

Kader ve cüz'-i ihtiyârî, İslâmiyetin ve îmânın nihayet hududunu gösteren, hâlî ve vicdanî bir îmânın cüz'lerindendir. Yoksa ilmî ve nazarî değillerdir. Yâni mü'min herşeyi, hattâ fiilini, nefsini Cenâb-ı Hakk'a vere vere, tâ nihayette teklif ve mes'uliyetten kurtulmamak için "Cüz'-i ihtiyârî" önüne çıkıyor. Ona "Mes'ul ve mükellefsin" der. Sonra, ondan sudûr eden iyilikler ve Kemâlât ile mağrur olmamak için, "Kader" karşısına geliyor. Der: "Haddini bil, yapan sen değilsin." Evet kader, cüz'-i ihtiyârî; îmân ve İslâmiyetin nihayet merâtibinde... Kader, nefsi gururdan ve cüz'-i ihtiyârî, adem-i mes'uliyetten kurtarmak içindir ki, mesâil-i îmâniyeye girmişler.Yoksa mütemerrid nüfus-u emmârenin işledikleri seyyiatının mes'uliyetinden kendilerini kurtarmak için kadere yapışmak ve onlara in'am olunan mehâsinle iftihar etmek, gururlanmak, cüz'-i ihtiyariye istinad etmek; bütün bütün sırr-ı kadere ve hikmet-i cüz'-i ihtiyariyeye zıd bir harekete sebebiyet veren ilmî mes'eleler değildir...

selamun aleyküm,
belki risalelerden örnek veremeyeceğim ama naçizane ben de yorumlamak isterim bu önemli konuyu müsaadenizle...
enaniyet yani kibirlenmek duygusu gerçek manada kendine ait olmayanı kendindenmiş gibi gösterme hastalığıdır evet evet hastalığıdır,Kişinin belki tam manasıyla Allah celle cellaühü tanımaması ya da O'na uzak durması,Kainatta yaratılmış maddi manevi herşeyin O'ndan olduğunu unutmasıdır diyebiliriz bu manada kişi kendisine bahşedilen tüm bu nimetlere şükretmek yerine nankörlük ederse işte o zaman o aradaki ince çigi silinir ve Allah muhafaza çok kötü sonuçlar doğurabilir.İnsan nisyandandır bazen nefsine uyar ve nimete şükrünü eda etmez oysa herşeyin yoktan varedildiğini, bahşedilen tüüm bu nimetlerden hesaba çekileceğimizi gerektiği gibi idrak edebilsek,acz ve fakrımızı bilsek,tevazu sahibi,ihlaslı ve samimi olup Yalnızca Kur2an ahlakıyla ahlaklanabilsek sanırım dengeyi sağlayıp bu iki tehlikeli kelimenin doğuracağı sonuçlara maruz kalmamış olacağız...
Allah celle celalüh dilemedikçe insan ya da yaratılmışların hiçbiri hiçbirşeye güç yetiremez,bunu bilen ve anlayan insan heralde enaniyet ve nankörlükten olabildiğince uzak durmaya çalışır...
üstad Bediüzzaman said nursi nin sözleriyle tamamlayalım inşaALLAH sözlerimizi...selam dua ve muhabbetle

Nasıl ki yıldız böceği, kendi ışıkçığına itimad eder, gecenin hadsiz zulümatında kalır. Bal arısı, kendine güvenmediği için, gündüzün güneşini bulur. Bütün dostları olan çiçekleri, güneşin ziyasıyla yaldızlanmış müşahede eder. Öyle de kendine, vücuduna ve enaniyetine dayansan; yıldız böceği gibi olursun. Eğer sen, fani vücudunu, o vücudu sana veren Halikin yolunda feda etsen, bal arısı gibi olursun. Hem feda et. Çünkü şu vücud, sende vedia ve emanettir.

.yasemin. Nickli Üyeden Alıntı

evet abicim elhamdülillah...

burası aklıma gelmemişdi...

Risale-i Nurları her defasında yeniden okuyormuş hissini bi kez daha anladım. Allah razı olsun. peki o zman burada size tahdis-i nimet ile ilgili bir soru sorayım...

birazdan geliyo inşallah...

evet akşam bulamamıştım abi yerini şimdi buldum inş.... soru geliyor....

Asa-yı Musa Nickli Üyeden Alıntı

onlara in'am olunan mehâsinle iftihar etmek, gururlanmak, cüz'-i ihtiyariye istinad etmek; bütün bütün sırr-ı kadere ve hikmet-i cüz'-i ihtiyariyeye zıd bir harekete sebebiyet veren ilmî mes'eleler değildir...

şimdi emirdağ lahikasında şöyle diyor Üstadımız;

Ben, on yaşında iken, büyük bir iftihar, hatta bazan temeddüh suretinde bir haletim vardı. İstemediğim halde pek büyük bir iş ve büyük bir kahramanlık tavrını takınıyordum. Kendi kendime derdim: Senin beş para kıymetin yok. Bu temeddühkarane, hususan cesarette çok fazla gösterişin niçindir? Bilmiyordum, hayret içindeydim. Bir iki aydır o hayrete cevap verildi ki: Risale-i Nur, kablelvuku kendini ihsas ediyordu. Sen, adi odun parçası gibi bir çekirdek iken, o firdevs salkımlarını bilfiil kendi malın gibi hiss-i kablelvuku ile hissedip hodfuruşluk ederdin.

Bizim Nurs köyümüz ise, hem eski talebelerim, hem hemşehrilerim biliyorlar ki, bizim köyümüz, fevkalade gösteriş ve cesarette ileri göstermek için temeddühü çok severdiler; güya büyük bir memleketi fetheder gibi kahramanane bir tavır almak istiyordular. Ben, hem kendime, hem onlara çok hayret ederdim. Şimdi hakiki bir ihtar ile bildim ki: O masum Nurslu insanlar, Nurs karyesi; Risale-i Nur'un nuruyla büyük bir iftihar kazanacak; o vilayetin, nahiyenin ismini işitmeyen, Nurs köyünü ehemmiyetle tanıyacak diye bir hiss-i kablelvuku ileo nimet-i İlahiyeye karşı teşekkürlerini temeddüh suretinde göstermişler.


26.sözde de şöyle bir ifade geçiyor...

Üçüncü Hatvede, dersini verdiği gibi; nefsin muktezâsı, dâimâ iyiliği kendinden bilip, fahr ve ucbe girer. Bu hatvede, nefsinde yalnız kusuru ve naksı ve aczi ve fakrı görüp, bütün mehâsin ve kemâlâtını, Fâtır-ı Zülcelâl tarafından ona ihsan edilmiş nimetler olduğunu anlayıp, fahr yerinde şükür vetemeddüh yerinde hamd etmektir. Şu mertebede tezkiyesi, -3- sırrıyla şudur ki: Kemâlini kemâlsizlikte, kudretini aczde, gınâsını fakrda bilmektir.



evet o halde niçin Üstadımız ve Nurs nahiyesi hiss-i kable'l vuku ile hissettikleri o Nurlara teşekkürlerini temeddüh suretinde gösteriyorlar?

Mektubun ilerilerinde nahiyelerinden çok alimlerin çıktığını söylüyor ve şunları da dile getiriyor Üstadımız...


Eski meşhur ulema ve evliyalar ve allameler ve kutublar-onların medar-ı bahsi oldukça ben de dokuz on yaşındayken dinliyordum, kalbime geliyordu ki, bu talebeler, alimler, ilimde, dinde büyük bir fütuhat yapmışlar gibi vaziyet alıyorlardı. Bir talebenin bir parça ziyade zekaveti olsaydı, büyük bir ehemmiyet verilirdi. Münazarada, bir meselede birisi galebe çalsa büyük bir iftihar alırdı. Ben de hayret ediyordum, o hissiyat bende de vardı. Hatta tarikat şeyhleri ve dairelerinde medar-ı hayret bir müsabaka, hem nahiye, hem kaza, hem vilayetimizde vardı. O haletleri başka memleketlerde o derece göremedim.

evet asay-ı musa kardeşin de alıntısında yazdığı gibi;
o inam olunan mehasinle gururlanmak iftihar etmek yerine, bu ilim tahdis-i nimet kabilinden sunulabilirdi, niçin temeddüh suretinde?

heyecanla bekliyorum...

Mızrap ağabeyime de tşklerimi sunuyorum katkılarından dolayı...

Allah razı olsun